Wie nog van mening was dat Rusland een in zichzelf gekeerde beer was die na de Koude Oorlog ook zijn tanden had verloren, kan die gedachte per direct laten varen. Het monster heeft niet alleen gebruld, maar zijn klauwen nu daadwerkelijk richting Europa geslagen.
Met een schaamteloze agressieoorlog zet de Russische president Vladimir Poetin zijn dreigementen aan het adres van het buurland om in dramatische daden. Niet alleen met een bezetting van delen in het oosten van Oekraïne, maar met grootscheepse aanvallen op strategische doelen overal in het land.
Alles wijst erop dat dit nog maar het begin is. Want Poetins toespraak van afgelopen maandag liet al weinig aan de verbeelding over. Oekraïne heeft geen bestaansrecht en heeft altijd deel van Rusland uitgemaakt, hield het staatshoofd de wereld voor. Afgelopen nacht maakte hij duidelijk dat zijn doel is Oekraïne te demilitariseren en de regering af te zetten.
De meest kwalijke opmerking in de speech van Poetin was wel dat hij Oekraïne wil „denazificeren”: het verwijderen van iedereen die in zijn ogen een (neo)nazi is in de Oekraïense regering. Iemand die dergelijke beladen termen gebruikt, zou op zijn minst eens aan grondige zelfreflectie moeten doen.
Daarmee komt ook meteen een einde aan alle illusies die wereldleiders nog mochten koesteren ten aanzien van de werkelijke bedoelingen van Poetin. Lange tijd werd gespeculeerd dat de Russische dreigementen slechts werden geuit om het Westen maximaal onder druk te zetten. Meer dan een grote propaganda- en informatieoorlog zou het conflict niet worden. Dat bleek ijdele hoop. Achteraf gezien dan, welteverstaan. Want het is altijd makkelijk om naderhand te zeggen dat we naïef zijn geweest.
Tegelijkertijd kon iedereen vermoeden dat Rusland niet voor niets bijna 200.000 militairen langs de grenzen van Oekraïne had samengetrokken. Geen land ter wereld stuurt een dergelijke troepenmacht richting een buurland zonder daarbij op zijn minst de offensieve optie open te houden.
En nu? Het Westen reageert zoals verwacht. Met scherpe veroordelingen, met het afkondigen van zware strafmaatregelen tegen Moskou, met spoedzittingen van allerlei veiligheidsorganen. Het dreigen met ingrijpende gevolgen heeft Rusland echter niet op andere gedachten gebracht. Het valt te vrezen dat het daadwerkelijk instellen van sancties –zeker op de korte termijn– geen enkele invloed op de agressie tegen Oekraïne zal hebben.
De Russische beer heeft zijn klauwen uitgeslagen. Dat gebeurde al op kleinere schaal in 2014 met het inpikken van de Krim. Ook toen stond de wereld op zijn achterste benen. Maar geen enkele sanctie of veroordeling heeft de annexatie van dat deel van Oekraïne kunnen verhinderen. Dat belooft weinig goeds voor de rest van het land.
