Het proces begint met het maken van een afspraak. Dat kan via de website van het ministerie van Binnenlandse Zaken of bij het loket in een van de gebouwen van het departement. We probeerden een paar jaar geleden een afspraak te maken via de website, maar we wachten nog steeds op antwoord. Mijn vrouw Judith ging daarom weken voor het verlopen van onze visa naar het ministerie om een afspraak bij het loket en om de formulieren op te halen die we moeten invullen. Dat lukte allemaal.

De volgende stap is het verzamelen van de papieren. Loonstrookjes, rekeningen van gas en licht, het huurcontract, de ontvangstbewijzen voor de huur, de rekeningen van het telefoonbedrijf en ga zo maar door. Elk jaar bouwen we twee stapels papieren op. Eén met de originelen en één met de kopieën, die voor inlevering bestemd zijn. We nemen de originelen mee, omdat de ambtenaar kan vragen die in te zien.

Op de dag van de afspraak gaan we met een grote rugzak naar het ministerie. We komen zeker een halfuur te vroeg, want er kan een lange rij voor de deur staan. Wie te laat komt, moet een nieuwe afspraak maken. Bij de ingang checken de beveiligers op messen, vuurwapens en bommen. Naar de coronapas vragen ze niet. Wel doet iedereen een mondkapje op.

Dan moeten we een nummer trekken uit een apparaat. We vullen het nummer van de oude identiteitskaart in, maar hoe we ons best ook doen om er een papiertje uit te krijgen, het enige wat het apparaat bereid is uit te spugen is een nummer voor de aanvraag van een biometrische identiteitskaart. Daarna lukt het Judith om alsnog een nummer te krijgen bij het loket voor het maken van afspraken.

We nemen plaats in een kleine zaal met een lange rij loketten. Mededelingen uit de luidsprekers zijn in het Hebreeuws en de beeldschermen tonen welk nummer aan de beurt is en naar welk loket de aanvrager moet. Terwijl ik zit te wachten, realiseer ik me dat het in de loop der jaren een stuk beter is geworden. Vroeger was het niet mogelijk afspraken te maken. Je moest toen vóór acht uur in de rij staan buiten en je mocht blij zijn als je om twaalf uur weer buiten stond.

We schieten overeind, want ons nummer klinkt. We komen bij een uiterst vriendelijke en geduldige vrouwelijke ambtenaar en overhandigen haar de papieren en onze paspoorten. Ze bladert enkele paperassen door, krabbelt er hier en daar wat bij, plaatst een paar stempels en vraagt om de creditcard voor de betaling van 200 euro. Ze plakt de verblijfs- en werkvergunningen en de inreisvisa in onze paspoorten. Dan moet de vinger op de vingerafdruklezer en het gezicht voor de camera voor de pasfoto. Al met al duurt het zeker drie kwartier.

Het verhaal is nog niet helemaal afgelopen. De postbode moet aan de deur verschijnen met een aangetekende brief van het ministerie met de nieuwe identiteitskaart. De kaart van Judith is al binnen maar die van mij nog niet…

> rd.nl/postuit