Colin Luther Powell was in de VS de eerste zwarte minister van Buitenlandse Zaken. Hij bekleedde die post van 2001 tot 2005 tijdens de eerste ambtstermijn van president George W. Bush.

Powell werd in 1937 in New York geboren als zoon van een Jamaicaans immigrantenechtpaar. Hij diende meer dan 35 jaar in het Amerikaanse leger. Van 1989 tot 1993 bekleedde Powell de hoogste militaire functie in de Amerikaanse krijgsmacht: chef van de gezamenlijke militaire staven. Eerder was hij van 1987 tot 1989 nationaal veiligheidsadviseur van president Ronald Reagan.

Door zijn ministerschap en door zijn militaire functies zette Powell een belangrijk stempel op het Amerikaans veiligheidsbeleid. Als legercommandant was hij betrokken bij in totaal 28 internationale crises, waaronder de invasie van Panama in 1989 en de Amerikaanse inval in Irak in 1990-1991. Algemeen werd erkend dat hij een briljant strateeg was. Het leverde hem in totaal 31 militaire onderscheidingen op.

Zijn leiderschap in de Golfoorlog maakte Powell in Amerika ongekend populair. Gevolg was dat toen hij in 1993 met functioneel leeftijdsontslag was gegaan als spoedig werd gevraagd zich namens de Republikeinse partij kandidaat te stellen voor het presidentschap. Dat weigerde hij, naar men zegt omdat zijn vrouw Alma (met wie hij in totaal 59 jaar gehuwd was) het niet wilde. Wel ging hij in op de uitnodiging van president Bush jr. om minister te worden van buitenlandse zaken. In die hoedanigheid raakte hij betrokken bij de strijd tegen het terrorisme die ontbrandde na de aanslagen van 11 september 2001.

Zowel tijdens de Golfoorlog van 1991 als bij de oorlog tegen het terrorisme gold hij als de stem van de gematigdheid. Hij stelde zich op het standpunt dat Amerika altijd terughoudend moet zijn bij militaire interventies. Die zouden volgens hem alleen zin hebben als er een duidelijk Amerikaans belang mee gemoeid was en de troepen zich snel zouden kunnen terugtrekken. Deze gedachte staat bekende als de Powell-doctrine. Op zijn bureau in Washington prijkte de tekst van de Griekse historicus Thucydides: „Van alle manifestaties van macht is terughoudendheid de meest indrukwekkende”.

Bij discussies binnen het kabinet na de aanslagen van 11 september was Powell de tegenpool van Donald Rumsfeld de minister van Defensie. Dei wilde steeds een harde aanpak van landen die op enigerlei wijze relaties onderhielden met terroristen.

Gelet op zijn pleidooi om beheerst op te treden was de rede die Powell in 2003 in de Verenigde Naties hield een triest dieptepunt. Hij beweerde dat de Iraakse president Saddam Hoessein over massavernietigingswapens beschikte en dat dit een bedreiging vormde voor de wereld. Ook zou Saddam banden hebben met het terreurnetwerk al Qaida. Massavernietigingswapens werden nooit gevonden in Irak, en ook de connectie met al Qaida kon niet worden bewezen. In een interview zei Powell later dat zijn uitspraken bij de VN een smet waren op zijn blazoen. Hij zou zich hebben gebaseerd op informatie van de CIA die niet deugde.

Na zijn ministerschap raakte Powell steeds meer vervreemd van de Republikeinse en partij. Hij keerde zich tegen de groeiende invloed van de neo-conservatieven. Zo bestreed hij het negatieve beeld dat zij van Obama schetsten en noemde de suggestie dat deze moslim zou zijn “een pertinente leugen”. Ook het verzet van de Republikeinen tegen abortus en tegen het homohuwelijk steunde hij niet, De regering van president Trump noemde hij “een schande voor Amerika”.

De laatste vijftien jaar was Powell actief als trainer van leiders binnen kerken en goede doelenorganisaties. Zelf was hij lid van een Episcopaalse kerk. Daar was hij ook betrokken bij de vorming van jongerenwerkers. In 2013 was hij op uitnodiging van Bill Hybels de hoofdspreker op een leiderschapsconferentie van Willow Creek. Colin Powell sprak zelden sprak over zijn persoonlijk geloof. Tijdens een jongerenconferentie in Colorado zei hij: “Ik geloof in God. Ik bid. En verder is dat allemaal privé.”

Lees ook:

Colin Powell: Amerika’s eerste zwarte president? Reformatorisch Dagblad, 14-01-1995