Ze heeft haar nieuwe stek in het Waddinxveense appartementencomplex samen met haar man Johannes nog maar enkele weken geleden betrokken. Nagenoeg alle verhuisdozen zijn uitgepakt; in het hoekje van de open keuken staat nog slechts een enkel exemplaar. „We zijn verhuisd, maar moeten nog wel wat acclimatiseren”, zegt Ina de Koning (71) glimlachend. Vanaf de stoel waarop ze zit, kijkt de voormalig medisch analiste schuin op het wandbord aan een van de buitenmuren van de L-vormige woning. „Toen we plannen maakten om vanuit het Waddinxveense buurtschap Noordeinde naar dit appartement te verhuizen, was het gelijk duidelijk”, zegt Ina de Koning. „Het wandbord moest ook op het nieuwe huis een mooie plaats krijgen. Ik heb geen moment getwijfeld of ik het wel zou meenemen.”

Het cederhouten bord heeft alles te maken met verschillende verdrietige gebeurtenissen in het leven van de Waddinxveense. In mei 2011 verloor ze haar moeder. Vier maanden later overleed haar eerste man – na een ziekteperiode van zeven jaar. „Hij kon sterven, maar ik kon hem niet missen”, vat ze die periode samen. „Ik zat behoorlijk in de put. Lichtpuntjes zag ik niet veel meer; ook geestelijk niet.”

Pijlen

Tot die bewuste kerkdienst, in december 2011. De predikant refereerde in zijn preek aan de belegering van de Franse burcht St. Quentin, in de zestiende eeuw. De hugenoten –onder leiding van Gaspard de Coligny– hadden het zwaar tijdens een aanval. De vijand had al zeven bressen in de muur geslagen en schoot pijlen af met daaraan briefjes waarop stond: Geef je over. Maar De Coligny liet de pijlen terugschieten met deze boodschap: Regem Habemus; wij hebben een koning.

De predikant bracht dat voorbeeld over op het geestelijk leven, vertelt Ina de Koning. „Als je mag weten dat dé Koning het in je hart voor het zeggen heeft, zei hij, kan er nog zoveel gebeuren, maar dan heb je alles. Het was alsof ik uit een put omhoog werd gehaald. Ik was er zo vol van. Op dat moment wist ik met zekerheid: die Koning over Wie het gaat, heeft het ook in mijn hart voor het zeggen. Dat gaf veel troost, hoewel het verdriet natuurlijk niet opeens over was. Maar in de duisternis ging weer licht schijnen.”

De Latijnse woorden lieten de Waddinxveense niet los. „Die tekst zou ik wel op mijn huis willen hebben, zei ik de week na de dienst tegen een kennis. Ik kende iemand die thuis was in de wereld van het houtsnijden en vroeg hem of dat mogelijk was. En dat kon. In mei 2013 hing het bord aan de muur.”

Leiding

De gevelspreuk is voor Ina de Koning, die zeven jaar geleden hertrouwde, een stille getuige van Gods leiding. „De Heere gebruikte het voorbeeld van De Coligny om mij uit de put te halen en sprak tot mijn hart”, zegt ze beschroomd. „Hij wist van mij af; dat mocht ik in 2011 ervaren en dat heeft de Heere me steeds weer laten merken. Maar het leven kent hoogten en diepten. Zeker op momenten dat de somberheid gaat overheersen, kan een blik op het bord de zaken weer in het juiste perspectief zetten. Dan besef ik: Hij weet ervan, Hij is erbij. Dat biedt troost. Telkens weer.”

Verschillende keren voerde Ina de Koning gesprekken met voorbijgangers over de betekenis van het bord. „Het is meermaals gebeurd dat ik in de tuin bezig was en dat wildvreemde mensen aan mij vroegen wat die Latijnse woorden toch betekenen”, vertelt de Waddinxveense. „Dan legde ik dat uit en probeerde ik iets te zeggen over hoe goed het is om de Heere te dienen. Zelf ben ik niet zo’n prater. Maar als iemand zo’n specifieke vraag stelt, kan ik niet zwijgen. Dan wil ik getuigen van God, van Zijn goedheid en leiding. Ik hoop dat ik anderen zo iets van de boodschap van Gods Woord kan meegeven.”

Dit is het tweede deel van een serie waarin RD-lezers vertellen over de gevelspreuk op hun woning.