Er klinken bouwgeluiden vanaf de steigers die de toren nu omringen. De restauratie van de trots van Utrecht is in volle gang. In 2024 moeten de werkzaamheden klaar zijn. Dan zal de 112 meter hoge toren weer stralen als vanouds.

Dat er bouwgeluiden klinken rond het monument is overigens niets bijzonders. Vanaf 1250 –toen de bouw van de kerk begon– waren ambachtslieden bijna 275 jaar lang met de bouw bezig. En ook de eeuwen daarna heeft er met regelmaat groot onderhoud plaatsgevonden, zoals ook nu.

Bijgewerkt

Feestelijkheden of een grote herdenking zijn er niet vanwege het 700-jarig bestaan. De restauratiewerkzaamheden vragen nu alle aandacht.

Wel is een nieuwe druk verschenen van het standaardwerk ”De Utrechtse Domtoren. Trots van de stad”. De samenstellers –conservator stadsgeschiedenis van het Centraal Museum René de Kam, Frans Kipp en Daan Claessen– hebben in de uitgave van uitgeverij Matrijs de nieuwste informatie verwerkt. Zo zijn de 3D-modellen die Claessen voor het boek maakte, bijgewerkt. Want een ding staat voor de auteurs vast: de Domtoren was in de zestiende eeuw rood en wit geschilderd. De onderste twee delen rood en de lantaarn –het bovenste open stuk– wit. De kleuren rood en wit zijn nog altijd de kleuren van de stad en provincie Utrecht en verwijzen naar de rode mantel en het witte onderkleed van Sint Martinus van Tours. De Domtoren heette eerder de Maartenstoren.

Babel

De Domtoren en Utrecht horen bij elkaar. De inwoners houden van de slag van de klokken, de vrolijke klanken van het carillon. De stenen kolos markeert het hart van de stad.

Toch zijn er altijd wel kritische noten gekraakt. Dat begon al met Geert Groote, die in de veertiende eeuw een betoog schreef waarin hij het bouwwerk als een tweede toren van Babel omschreef. Het draaide volgens hem alleen maar om eer en aanzien.

Ook in deze tijd kan de begroting voor een restauratie van een rijksmonument als dit veel debat geven in gemeenteraden.

Maar de Dom kan tegen een stootje, zo blijkt. Al zeven eeuwen lang.