„Hoe mooi is het, om iets te maken waar mensen echt iets aan hebben? Dat mag ik al 52 jaar doen. En als ik gezond mag blijven, hoop ik nog zeker tien jaar door te gaan.

Er zijn kinderen die zonder aangepaste schoenen niet kunnen lopen. Je zou de gezichten eens moeten zien als ze voor het eerst hun nieuwe schoenen aantrekken en de eerste stappen zetten. Dat is de beste beloning die je kunt krijgen.

De overbuurman van mijn ouders had een schoenwinkel. In zijn garage repareerde hij schoenen. Als jochie kwam ik daar vaak, omdat ik het leuk vond om te zien hoe hij bezig was. Zo ben ik het vak ingerold. Dat het uiteindelijk richting aangepaste schoenen ging, heeft te maken met een leraar op de lts in Tilburg. Die liep op aangepaste schoenen en liet zijn leerlingen er tijdens praktijklessen aan werken.

In de afgelopen vijftig jaar heb ik veel verschillende voetafwijkingen gezien. Toch zijn die steeds weer anders. Elke voet heeft een andere schoen nodig. Hier bestaan geen standaarden, alles is maatwerk. Dat maakt het vak uitdagend.

Als orthopedisch schoentechnicus moet ik alles weten van beweging. Dat is belangrijk om iets te kunnen maken dat op de juiste plek ondersteuning geeft. Als ik een voet in handen heb, wil ik de abnormaliteit onderkennen en daar een oplossing voor bedenken. Ik moet letterlijk voelen waar de pijn zit.

Tenen

Kijk, hier heb ik een paar schoenen voor een jongen die extreem op zijn tenen loopt. De zolen zijn als een plank zo stijf. Die geven absoluut niet mee. Zo wordt hij gedwongen om plat te lopen en zullen zijn pezen weer oprekken. Als hij straks 18 jaar is, zal hij weer gewoon kunnen lopen.

Natuurlijk moet een aangepaste schoen ook leuk zijn om te dragen, zeker voor kinderen. Daar doen we dan ook ons best voor. Toch gaat functie voor uitstraling. De schoenen moeten allereerst goed hun werk doen.

Een paar kost al snel 850 euro. Ja, dat is veel geld. Een groot deel wordt vergoed door de verzekeraar, maar dan nog gaat het om een flinke eigen bijdrage.

Mijn klanten worden of doorverwezen door een arts of ze komen op spreekuur. Daarin zit ik samen met een fysiotherapeut, instrumentmaker en revalidatiearts. Als team bespreken we uitdagende problemen en proberen we tot een oplossing te komen. Tot nu toe is dat altijd nog gelukt.

Hoe ik fris blijf in dit vak? Door te genieten van wat ik maak en zelf veel te bewegen. Vijf keer in de week maak ik een wandeling van 10 kilometer. Dat doe ik voordat ik om 7:00 uur naar het werk ga. Thuis heb ik ook een aanmeetplek. Klanten komen dus ook gewoon bij mij thuis. Dan bespreken we in de kamer de problemen en gaan daarna meten en gipsen in de garage.

Klanten zijn er niet voor mij, maar ik ben er voor de klant. Dat is mijn motto en dat blijft het. Daarom wil ik ze ook altijd nog een keer terugzien, zodat ik nazorg kan geven.

Toekomst

Ik maak me wel een beetje zorgen over de toekomst van dit vak. Er zijn schoenadviseurs die met 3D-techniek werken. Ze laten een voet scannen door de computer, sturen de leest in 3D op en laten de boel printen of maken in de Filippijnen.

De kwaliteit is echter een stuk minder. Een scanner ziet alleen de vorm, maar kan het bindweefsel of de aders onder de huid niet voelen. Je moet een voet in de vingers hebben gehad om te weten wat je maken moet. Noem het fingerspitzengefühl. Alleen op deze manier wil ik mijn werk doen.”

Ook bezield werker of kent u iemand? Mail naar econ@refdag.nl.

Loopbaan Peter Adams

De liefde tot het vak van schoenmaker kreeg Peter Adams bij de overbuurman, die een schoenwinkel had. Op de lts mocht hij soms werken aan de aangepaste schoenen van zijn leraar. Adams volgde in totaal vier orthopedische opleidingen, in ’s Hertogenbosch, Rotterdam, Amersfoort en Arnhem. Hij ging acht jaar lang één dag per week naar school. In 1970 startte Adams samen met een vennoot een bedrijf. Vijf jaar later besloot hij alleen verder te gaan. In 1977 richtte hij Peter Adams orthopedisch schoenadvies op. Het bedrijf telt drie vestigingen: Breda, Tilburg en Diessen.