Het is, zelfs in deze zomerse medialuwte, geen nieuws dat jongeren zich moeilijk aan de coronamaatregelen kunnen houden. Of willen houden. Zij relativeren de gevaren van corona en wensen geen inbreuk op hun leefstijl.
Het is een zichtbaar geworden gevolg van de stille revolutie die zich in Nederland voltrekt. Misschien is verschuiving een beter woord. Kinderen staan steeds eerder op eigen benen, worden geacht volwassen te zijn. Daarbij hoort dan natuurlijk ‘volwassen’ gedrag. Vinden ouderen. Ongetwijfeld hebben jongeren zelf ook een mening over de vraag wat volwassen gedrag is.
Tegelijk moet beseft worden dat ook veel ouderen het moeilijk vinden om zich aan de voorgeschreven adviezen te houden. In de supermarkten trekken zij zich vaak niets aan van onderlinge afstanden, looppaden, ontsmettingsmiddelen of andere goedbedoelde maatregelen.
Daartussenin bevinden zich de sandwichgeneratie en de risicodragers. De eerste groep voelt zich niet alleen voor zichzelf, maar ook voor ouders (ouderen) en voor de kinderen verantwoordelijk. De andere groep, de risicogroep, ziet met lede ogen aan hoe zij zelf in soms volledige isolatie moet leven, omdat juist anderen –die de regels aan hun laars lappen– een bedreiging voor hen vormen. En die anderen zijn over het algemeen jongeren. Studenten die ondanks negatieve adviezen als groep op wintersport gaan, jongeren die illegale feesten organiseren, die de coronamaatregelen als waanzin afdoen, die zich ook slachtoffer van corona voelen omdat op hun vakantie in Griekenland de horecagelegenheden al om 24.00 uur de deuren sluiten, die zich niet willen laten testen omdat zij geen zin hebben in quarantaine. Wie wel trouwens?
Kortom, het is de groep die nu een extra bedreiging vormt, omdat zich corona juist hierbinnen voortplant. Sprekend voorbeeld is de jongerencamping Appelhof in Formerum (Terschelling). Acht jongeren zijn thuisgekomen met een coronabesmetting. De gevolgen laten zich raden. Het risico dat zij in hun leefomgeving weer anderen besmetten is groot.
Het kabinet zet, naast de eigen persconferenties, reclameborden en dergelijke, ook andere middelen in om de coronamaatregelen in het hoofd en het hart van mensen te krijgen. Zo worden YouTubers en vloggers –zogenaamde influencers– betaald om op Instagram de coronaboodschap over te brengen. De overheid heeft daarmee het oog op vooral veertien- tot negentienjarigen.
Wat in dit hele verhaal te veel op de achtergrond blijft, is de taak van de ouders van al deze jongeren. Ligt bij hen niet de eerste verantwoordelijkheid om die jongvolwassenen met alle liefde te sturen, te motiveren en zo nodig te corrigeren? Jongeren van vijftien jaar zijn de opvoeding toch nog niet voorbij? Of is ook in dit opzicht het jongerenprobleem ten diepste een ouderenprobleem?
