De Europarlementariërs van de ChristenUnie en de SGP konden rond moeilijke keuzes en stemmingen in Brussel elkaar het afgelopen jaar niet altijd even goed vinden. Ondanks het gezamenlijke programma.
SGP-Europarlementariër Bert-Jan Ruissen kijkt in zijn kantoor in Krimpen aan den IJssel met tevredenheid terug op zijn eerste jaar als lid van het Europees Parlement. De samenwerking met collega CU’er Peter van Dalen gaat volgens hem goed. „We spelen elkaar regelmatig de bal toe.” Ze hebben de afspraak dat ze voor elke vergaderweek in Straatsburg even overleggen.
Net als aan Ruissen vroeg het Reformatorisch Dagblad ook aan CU-Europarlementariër Peter van Dalen om in een interview terug te blikken op de samenwerking tussen beide partijen dit jaar. Opmerkelijk genoeg wilde hij daaraan niet meewerken. „Daarvoor is het nog veel te vroeg”, stelde hij. Later bleek hij wel bereid om telefonisch vragen te beantwoorden over zijn keuzes van dit jaar.
Ten minste twee conclusies kunnen op basis van de keuzes van CU-SGP worden getrokken. Ten eerste, CU-SGP werkt in Brussel –ook al zijn ze onderdeel van verschillende fracties– wel degelijk samen. Zeker als het gaat om thema’s als landbouw, visserij en godsdienstvrijheid.
Daarnaast valt echter te constateren dat beide Europarlementariërs, zelfs bij belangrijke thema’s, regelmatig tegengestelde standpunten innemen. Wanneer het Parlement bijvoorbeeld stemt over een pakket aan klimaat- en milieuwetten, de ”Green Deal”, is Van Dalen enthousiast vóór: „Het is verstandig de EU meer macht te geven om de klimaatdoelstellingen te realiseren.”
Collega Ruissen is faliekant tegen de Green Deal. Hij noemt die „te ambitieus, te duur en te Europees.” Een ander voorbeeld is de discussie rond Europese herstelobligaties en euro-obligaties. De SGP ziet de herstelobligaties als verhullende euro-obligaties. „Deze Europese staatsschulden zijn ongewenst en onnodig.” Van Dalen is voor herstelobligaties, maar tegen euro-obligaties, die in zijn ogen compleet verschillen van elkaar. Dat iemand herstelobligaties als verhullende euro-obligaties omschrijft, is volgens de CU’er „gebaseerd op –denk ik– toch te weinig kennis van zaken.”
De kwesties Green Deal en herstelobligaties staan overigens niet specifiek in het gezamenlijke programma van CU-SGP beschreven. Beide partijen zijn dus vrij om de woorden in het programma op eigen wijze te interpreteren.
Dit is echter niet het geval voor twee andere stemmingen: over de EU-begroting (MFK) en verdere uitbreiding van de Europese Unie. Het programma is daarover eenduidig. EU-uitbreiding op de Westelijke Balkan is niet wenselijk, zo valt er te lezen. Het MFK moet beperkt blijven tot maximaal 1 procent van het bruto nationaal product (bnp).
Toch stemt de CU in oktober vóór een MFK van 1,3 procent van het bnp, met als reden dat dit nodig is om de Green Deal te financieren. Ook kunnen volgens de CU de toetredingsgesprekken met Noord-Macedonië beginnen. De SGP stemt tegen.
„De ChristenUnie stemt in het EP soms tegen haar eigen programma in, dat kun je gewoon constateren”, stelt Jan Schippers, directeur van het Wetenschappelijk Instituut voor de SGP. Hij kan zich niet herinneren uit de tijd dat hij voor de eurofractie werkte dat er ooit van het programma is afgeweken. „Zou best kunnen hoor, maar dan onbewust.”
Voor Ruissen is het ondanks de keuzes van het afgelopen jaar nog te vroeg om de balans op te maken. Maar, zo voegt hij eraan toe, „wij hopen dat we de CU op die eurokritische lijn kunnen houden, in lijn met het gezamenlijk verkiezingsprogramma. Dat is natuurlijk wel belangrijk om op langere termijn met elkaar verder te kunnen blijven gaan.”
