Ongeveer eens per week bezoek ik vader in zijn serre, waar we een eindje uit elkaar gaan zitten. Van ’s Gravenpolder naar Westkapelle is zo’n half uur rijden. Ik ga een paar uur op visite. Ik neem een thermoskan koffie mee, dan hoef ik niet in vaders huis koffie te zetten. Tijdens onze gesprekken zit ik vaak te breien. Na afloop van de visite krijg ik selderie uit zijn tuintje mee.

Vader houdt erg van gezelschap en praat graag. Hij belt me ook een keer of drie per dag. Of ik lekker geslapen heb en hoe het met de kinderen is. Vader is breed geïnteresseerd en wil van alles over zijn kleinkinderen weten. Bijvoorbeeld hoe het gaat met mijn dochters die in een ziekenhuis in Goes werken.

Normaal rijdt vader zelf met zijn auto naar ’s Gravenpolder om bij ons op bezoek te komen. Nu niet. Mijn jongste zus Leunie, die bij vader in huis woont, zorgt goed voor hem en wil niet dat hij er in deze crisistijd zelf op uit gaat. Andersom helpt vader Leunie. Als ze thuiskomt uit haar werk zijn de aardappels geschild.

Naast vader wonen mijn broer André met zijn vrouw Wilma en hun kinderen. Vader drinkt daar normaal gesproken twee keer per dag koffie. Dat mist hij nu wel.

Vader vindt het heel erg dat hij niet naar de kerk kan. Normaal gesproken bezoekt hij de drie zondagse diensten in de gereformeerde gemeente van Aagtekerke.

Er vallen nu zulke slagen in de kerk. Denk aan het overlijden van voormalig RD-journalist Gerrit Roos en oud-SGP-Kamerlid Van den Berg. Vader belde me er woensdag nog over op. Hij ziet de coronacrisis als een roepstem van God. Dan zegt hij: „Zijn we net zo bang voor de zonde als voor het virus? Beseften we de ernst van het leven maar meer.” En ook: „Gods volk heeft van het coronavirus uiteindelijk niets te vrezen.”

Raamvisite

Op visite gaan is in deze crisistijd vaak lastig. Maar een raambezoek kan doorgaans wel. Deel 6 (slot) in een serie.