Eigenlijk is het werkveld van echtpaar De Groot Zuid-Sudan. Maar vanwege de oorlog die daar al jaren woedt, week de theologische opleiding waaraan ds. P. B. de Groot doceert uit naar buurland Uganda. Daar, in het dorpje Moyo, leidt ds. De Groot namens de Anglicaanse Kerk predikanten op.

Niet alleen de opleiding week uit naar Uganda. In de noordelijke grensregio leven meer dan een miljoen vluchtelingen in kampen. Onder hen doet de predikantsvrouw haar werk, door voorlichting te geven over preventieve gezondheidszorg. Het echtpaar is in 2018 uitgezonden namens zendingsorganisatie GZB.

De eerste coronabesmetting in Uganda werd zaterdag vastgesteld. De overheid wachtte daar niet op in het nemen van maatregelen, vertelt ds. De Groot. „Vorige week woensdag zijn alle bijeenkomsten verboden en de scholen zijn sinds vrijdag dicht. Dat laatste is in Uganda een ingrijpende maatregel, omdat de meeste kinderen op zogeheten boarding schools zitten, waar zij ook leven. Dat betekent dat al die kinderen plotseling naar huis moesten. Daarnaast is er een contactverbod: mensen moeten minimaal vier meter afstand houden.” Door de maatregelen kwam het werk op de opleiding en in de kampen grotendeels stil te liggen.

Of het echtpaar de mogelijkheid van terugkeren in overweging wilde nemen, zo luidde vorige week woensdag het verzoek vanuit de GZB. „We hebben daar toen over nagedacht en gebeden, in de zoektocht naar wat Gods weg is”, zegt ds. De Groot. „We besloten te blijven.”

Twee dagen later kwam echter opnieuw bericht, nu met een dringend advies om terug te keren. „De afweging bleef bij de plaatselijke zendingswerkers liggen –iedereen heeft natuurlijk unieke omstandigheden– maar het advies was duidelijk.”

Afweging

Opnieuw stond het echtpaar voor een moeilijke afweging. „Er speelden allerlei overwegingen een rol. In Uganda zijn we geroepen, en er viel nog werk te doen. Bovendien zouden we vanuit een land met –op dat moment– geen corona terugkeren naar een land met veel besmettingen. Aan de andere kant: als we zelf besmet zouden raken en medische zorg nodig hebben, zouden we die hier –500 kilometer van de hoofdstad Kampala vandaan– eigenlijk niet kunnen krijgen. Voor onze persoonlijke veiligheid was het beter om terug te keren.”

De beslissing viel binnen een uur; halsoverkop moest het echtpaar een vliegticket boeken. Maandagochtend vroeg landden ze op Schiphol. Daar wachtte een onwerkelijke situatie. „Er was vrijwel geen mens te zien in de aankomsthallen; we reden tijdens spitsuren over lege wegen naar ons huurhuis. We zeiden tegen elkaar: We komen in een land dat we kennen, maar niet meer herkennen.”

De zendingswerkers zijn in Nederland, maar de gedachten nog in Uganda. „Het voelt heel dubbel om hier te zijn. We denken vooral veel aan de vluchtelingenkampen. Mensen moesten daar al veel moeite doen om water te halen bij de schaarse watertappunten. Nu ze vaker hun handen moeten wassen, wordt het daar juist extra druk. Afstand houden is in zo’n situatie eigenlijk niet te doen. De medische zorg die bij een uitbraak nodig zou zijn, is daar totaal afwezig. We hopen en bidden dat het zover niet komt.”

De gebeurtenissen laten ons onze kwetsbaarheid zien, zegt de predikant. „Dat is een besef dat onder Ugandezen veel sterker leeft dan bij ons. Als ik voor een klas van vijftien studenten sta, zijn er daar zeker vijf bij die al een of meer kinderen verloren hebben. Voor hen horen deze dingen veel meer bij de realiteit van het leven. Maar nu komt het er voor ons ook op aan. Als predikant verkondig ik dat ons leven in Gods hand ligt, maar blijkt dat geloof ook concreet in mijn leven?”

serie

Zendeling in crisistijd

Serie portretten van zendingswerkers tijdens de corona-uitbraak. Niet alleen is de situatie op het veld onstabiel, ook aan het thuisfront heerst onzekerheid. Zaterdag het vijfde en laatste deel.