„Nederlandse bedrijven lopen het risico betrokken te raken bij ernstige mensenrechtenschendingen, zoals moderne slavernij. Ook kunnen ze milieuschade aanrichten. Daar moet verandering in komen”, aldus Voordewind. Een wettelijke ondergrens zou die verandering dus moeten bewerkstelligen.

In 2014 werden na onderzoek dertien sectoren aangewezen als risico-sectoren voor negatieve gevolgen van economische activiteiten, waaronder textiel en kleding, chemie, elektronica en hout en papier.

Convenanten

Een belangrijk element in het Nederlandse IMVO-beleid is het sluiten van convenanten: per sector vrijwillige afspraken tussen de overheid, bedrijven en maatschappelijke organisaties.

De IOB, de evaluatiedienst van het ministerie van Buitenlandse Zaken, schreef vorig jaar dat de tot dan toe gesloten convenanten niet genoeg waren om alle bedrijven en sector met een hoog risicoprofiel te bereiken. Daarnaast waren sommige overeenkomsten minder relevant voor het terugdringen van risico’s. Dat zou komen door politieke druk om de doelstelling van het sluiten van tien convenanten te halen. Verder beslaan sommige convenanten maar een deel van een sector, aldus de evaluatie.

Volgens de ChristenUnie is er bij de convenanten sprake van een zogeheten ”free rider-probleem”: bedrijven die vrijwillig bij een convenant betrokken zijn en zich verbinden aan de gemaakte afspraken, kunnen op concurrentievlak nadeel ondervinden ten opzichte van bedrijven die niet meedoen in het convenant. „Het percentage deelnemende bedrijven is bij veel convenanten namelijk nog laag, waardoor er geen gelijk speelveld is.”

Afwachten

Hoewel in de nota wordt geconcludeerd dat er „uiteindelijk brede wetgeving nodig is”, hield Voordewind dinsdag bij een overleg in de Kamer over IMVO nog een slag om de arm. Later dit jaar verschijnt er een evaluatie van het convenantenbeleid. De ChristenUnie wil die evaluatie afwachten. Als daaruit blijkt dat de resultaten onvoldoende zijn, wil de partij zich richten op wetgeving die Nederlandse bedrijven verplicht om mogelijke schendingen van mensenrechten of internationale milieustandaarden in hun keten te identificeren, te verminderen en te voorkomen. De wetgeving zou van toepassing moeten zijn op alle ondernemingen die in Nederland gevestigd zijn.