Er gloort hoop in het debat over abortus en euthanasie. Natuurlijk, er is nog steeds veel reden om bezorgd te zijn, of boos, of beschaamd – maar ook om bemoedigd te worden.
Elke dag worden circa honderd levens moedwillig beëindigd. Ruim 30.000 abortussen en meer dan 6000 meldingen van euthanasie per jaar, respectievelijk 84 en 17 per dag. Die getallen zijn op zich al zorgwekkend, maar daar komt ook de voortdurende roep bij om verruiming van de mogelijkheden. Bij het begin van het leven gaat het dan om de abortuspil en de toegenomen prenatale screening in de vorm van de NIPT en de 13-wekenecho. Rondom euthanasie laait telkens de discussie op over voltooid leven, de pil van Drion, euthanasie bij minderjarigen, dementerenden en psychiatrische patiënten.
Er is daarom ook reden om verontwaardigd te zijn. Bij al deze thema’s wijzen voorstanders voortdurend op het recht van zelfbeschikking. Waarom doen christenen moeilijk, zo klinkt het verwijt? Niemand dwingt een christelijke moeder om abortus te plegen en ook euthanasie gebeurt alleen op eigen verzoek. Met andere woorden: dat je er niet blij mee bent, okay, maar laat de ander hier vrij in.
Dat is ook de taal van het filmpje dat D66 deze week naar buiten bracht, onder het oude motto van ”Baas in eigen buik”. Je vraagt je daarbij af waarom juist liberalen maar niet willen beseffen dat autonomie geen onbegrensd recht is. Vanuit christelijk oogpunt al helemaal niet, maar ook niet vanuit het humanistisch denken. De vrijheid om zelf te kiezen, houdt toch in elk geval op waar je de ander schaadt? Die ander is hier het te aborteren kind, dat sinds begin dit jaar net als andere doodgeboren kinderen opgenomen mag worden in het bevolkingsregister. Dat is dus even goed een persoon als een pasgeboren kind, of als een dakloze, een drugsverslaafde of een bijstandsmoeder. Hoe durft iemand zich te beroepen op het recht op vrije keuze of zelfbeschikking als dat het leven beëindigt van iemand die je ‘lastig’ vindt? Autonomie verandert dan in egoïsme en ontaardt in onderdrukking.
Desondanks is er meer dan genoeg reden om deze zaterdag, de dag van de Mars voor het Leven, ook te letten op de tekenen van hoop. Niet alleen omdat het aantal meldingen van euthanasie langzaam afneemt of omdat de houding bij jongeren kantelt en er geleidelijk meer weerstand komt tegen abortus en euthanasie. Ook de stevige protesten tegen de veelbesproken flyer laten zien dat het Platform Zorg voor Leven hiermee de achilleshiel van de pro-abortusbeweging heeft geraakt. Kennelijk zijn de critici bang dat die folder mensen aan het denken zet.
Dat is een goede aansporing om door te gaan, ook op deze dag. Enerzijds met waardige vormen van protest, tegelijkertijd met het kleed van boete vanwege dit hemeltergende kwaad, maar ook met het hartelijk gebed of God deze kleine wolk wil laten uitgroeien tot een wolkbreuk zoals in de tijd van Elia.
