Stoppen met zijn eigen bedrijf? Nap peinst er niet over. „Wat moet ik anders doen? Dan val ik in een gat.” Hij is simpelweg verknocht aan zijn werkplaats, op drie minuten fietsen afstand van zijn huis.

Bijna vier jaar geleden verhuist Nap met zijn echtgenote Ans (76) van het buitengebied van Wilnis naar een nieuwbouwwijk in het Utrechtse dorp. Het paar wil vanwege de leeftijd kleiner gaan wonen. Nap verkoopt de woning –tevens zijn ouderlijk huis–, evenals de oude werkplaats. Een hele verandering. Nap: „Ik viel in een gat.” Hij is dan ook blij dat zoon Jan, eigenaar van een botenbedrijf, een nieuwe werkruimte beschikbaar stelt. Nap hoeft zijn bedrijf daardoor niet op te geven.

Bezig zijn: Nap weet niet beter. Als 16-jarige gaat hij bij zijn vader in de leer. Die heeft een meubelmakerij. Nap leert zowel stofferen als houtbewerken. Voor een drukkerij schuurt hij een serie krukken.

Verschillende banen volgen, onder meer in de woninginrichting. In opdracht van zowel bedrijven als particulieren voorziet hij talloze stoelen en banken van een nieuwe bekleding. In heel wat huizen legt hij tapijt en traplopers. En hij stoffeert het meubilair voor de aankomst- en vertrekhal van vliegveld Schiphol.

Brand

Halverwege de jaren 70 begint Nap voor zichzelf. In de avonduren gaat hij klanten langs voor het opnemen van bestellingen.

Adverteren heeft hij „zelden tot nooit” gedaan. Mond-tot-mondreclame functioneert nog altijd goed, vindt hij. „Klanten komen uit het hele land, zelfs vanuit Zeeland.”

Ook restauratie van antiek pakt Nap op. Hij koopt zelf de meubelen op, om ze vervolgens –opgeknapt– te verkopen. „Het was de kunst om de juiste kleur terug te brengen.” Kennis van antiek vergaarde hij gaandeweg. „Al doende leert men.”

Nap herinnert zich nog goed hoe in 1986 zijn werkplaats uitbrandde. „We hadden forse schade.” Van familie en vrienden kwamen echter zoveel giften binnen, dat de werkplaats binnen drie weken weer draaide.

Sinds de opkomst van grote woonwinkels is het werk voor stoffeerders behoorlijk teruggelopen. „Mensen laten nog wel eens een fauteuil of bank opnieuw bekleden omdat die zo lekker zit. Jongeren komen zelden, hooguit als ze een oude stoel hebben gekregen.”

Stofferen was altijd „hard werken, weinig verdienen”, aldus Nap. Maar volgens zijn vijf kinderen –die allemaal zelf ook ondernemer werden– vraagt hij te weinig.

Zijn vak is mooi, maar het is lastig om mensen duidelijk te maken wat stofferen kosten moet , zegt Nap. Hij wijst naar een lichtgrijze fauteuil in de kamer. „Mensen schrikken soms van de prijs van het bekleden zo’n stoel. Ik ben daar al gauw een dag mee bezig, dan ben je er niet met 70 of 80 euro.”

Toen Nap 65 jaar werd, dacht hij er niet over om zijn bedrijf te beëindigen, en dat niet alleen vanwege de welkome inkomsten. „Mijn werkplaats is mijn tweede huis”, zegt hij. Hij spendeert weinig tijd aan hobby’s. Vooral in het najaar en winter, als het weer minder geschikt is voor een fietstocht, trekt de werkplaats.

Nap werkt van maandag tot en met vrijdag, per week zo’n 40 uur. Zwaar werk heeft hij niet, vindt hijzelf. Zijn echtgenote denkt daar anders over. „Fauteuils tillen is best zwaar.”

Vitaal

Overigens werkt de vitale vrouw des huizes zelf ook nog. Een paar dagen per week helpt ze in de thuiszorg en in een hospice. Daarnaast begeleidt ze al zo’n 35 jaar als vrijwilligster vakantiereizen voor gehandicapten.

Zorgen en er zijn voor haar medemens heeft haar hart. Ze vindt het bijzonder dat ze beiden nog gezond genoeg zijn om te kunnen werken. „Het kan op onze leeftijd ook anders.”

Loopbaan Arie Nap

- Geboren: Wilnis

- Basisonderwijs: gereformeerde school, Wilnis

- Vervolgonderwijs: ambachtschool, Woerden

- Eerste baan: meubelmakerij vader Nap

- Tweede baan: meubileringsbedrijf Verweij

- Derde baan: woninginrichting Ketel

- Vierde baan: parttime bij woninginrichting Jan van Kreuningen, parttime eigen onderneming Meubelstoffeerderij Nap

- Huidige baan: Meubelstoffeerderij Nap