Vanaf de weg is het tuinhuis nauwelijks zichtbaar. Verscholen achter in de tuin bij een vrijstaande woning staat het stulpje van Arnold en Hanna. Vier weken wonen ze er met z’n tweeën; ze zijn net terug van hun huwelijksreis.

„Ik woonde hier al langer”, vertelt Hanna –masterstudent biologie aan de Wageningen Universiteit– vanuit een tuinstoel. „In de studentenkamer die ik eerst huurde, had ik veel geluidsoverlast van de buren. Daarom zocht ik zelfstandige woonruimte. Liefst met veel groen om me heen.”

Als Hanna er een maand woont, leert ze Arnold, werkzaam als tekenaar-constructeur, kennen. „Ik dacht: hm, straks ben ik hier weg. Het huis is bedoeld voor één persoon.” Het loopt anders. Arnold en Hanna besluiten met z’n tweeën het huisje van 30 vierkante meter te gaan bewonen.

Beiden zijn het gewend anders te wonen dan de doorsnee-Nederlander. Hanna woonde jaren op kamers in een voormalige boerderij, Arnold heeft een aantal jaren in een containerwoning gewoond.

Het jonge stel klust twee maanden lang elke zaterdag om het tuinhuis geschikt te maken voor twee personen. Het bed gaat eruit, de bank krijgt een andere plek, een boekenkast van Arnold wordt toegevoegd. „Toen we alles ingedeeld hadden zoals gepland, bleek het nog ruimer te zijn dan we dachten”, aldus Hanna.

Opvallendste meubelstuk in het tuinhuis is het bed – dat beslaat niet minder dan 10 procent van de woning. Arnold en Hanna maakten het zelf. Buiten in het gras zaagden ze alle onderdelen op maat; binnen zetten ze het in elkaar. „Het kon niet in z’n geheel door de deur, dus hebben we het per onderdeel naar binnen gebracht.”

Kleine raampjes boven het aanrecht van de keuken bieden uitzicht op de tuin. Een tweezitter staat dwars in de kamer, daar tegenover een grote fauteuil. Op een kastje –laag genoeg om overheen te kijken– staat een jong zwijntje dat Hanna zelf heeft opgezet. De wasmachine is weggestopt onder het schuine dak. Hanna laat zien hoe ze er –met de nodige kunstgrepen– bij kan.

Wonen in een klein huis heeft voordelen. „Je leert welke spullen overbodig zijn: decoratie, beeldjes en prullaria.” Een mokkenverzameling van Arnold sneuvelde toen hij bij Hanna introk. „Bij alles wat we door onze handen lieten gaan, bedachten we of we het de afgelopen twee jaar gebruikt hadden. Zo niet, dan gooiden we het weg.”

Bakbeest

Ook Arnolds computer redde het niet. Het „bakbeest” was te groot. De pc staat, samen met zeilspullen, kampeerspullen en „veel boeken”, nu in een opslag die Arnold en Hanna in de buurt huren.

Op de vraag wat de nadelen zijn van wonen in het tuinhuis moeten Arnold en Hanna even nadenken. „We hebben minder ruimte voor hobby’s”, aldus Hanna. „Soms is het erg warm”, vult Arnold aan. „Op zonnige dagen is het vanaf halfdrie ’s middags net zo heet als op de bovenste verdieping van een hoog gebouw. Maar daar wen je wel weer aan.” In de wintermaanden moet een elektrische kachel die werkt met een klokthermostaat de kamer warm houden.

Rommel ligt gauw in de weg. „Na een vakantie moeten we de koffers meteen weer uitruimen”, aldus Hanna. „Gelukkig is een klein huis snel schoon en opgeruimd.”

Hoe houd je het gezellig, als je zo dicht op elkaars lip zit? Hanna: „In elk huis zijn er momenten dat je liever alleen bent, maar kunnen wij elkaar niet fysiek ontlopen. Het is belangrijk goed te communiceren en de ander met rust te laten, al bevind je je in elkaars ruimte. Soms is een van ons met oordoppen in iets aan het beluisteren en leest de ander de krant.”

Hanna en Arnold kunnen zich amper voorstellen ooit weer in een normaal huis te wonen. Het stel droomt van een nieuw project: een joert, een grote ronde tent uit Mongolië. Liefst bij Ede, waar ze lid zijn van de hersteld hervormde gemeente.

Binnenkort krijgt het tuinhuis nóg meer bewoners: Japanse kwartels. De broedmachine die Hanna en Arnold voor hun huwelijk kregen, neemt de broedtaak op zich. De ren voor de beesten is alvast klaar.

serie Bijzonder behuisd

Deel 3 in een serie over mensen met een opvallend huis: Arnold en Hanna Keurhorst wonen in een tuinhuis. Zaterdag deel 4.