In 2016 wilde het OM hem terug de cel in hebben omdat hij de voorwaarden waaronder hij vrij kwam zou hebben overtreden en deze maand spande Van der G. een kort geding aan tegen de Staat omdat hij zich niet meer iedere keer bij de reclassering wilde melden. Van der G. won beide zaken.

De liquidatie van de LPF-lijsttrekker vlak voor de verkiezingen van 15 mei 2002 op het Media Park in Hilversum bracht een grote schok in Nederland teweeg. Van der G. werd al snel aangehouden. Hij had geen strafblad. Huiszoeking in Harderwijk leverde onder meer chemicaliën op waarmee explosieven konden worden gemaakt. Van der G. bekende de moord.

De moord op Fortuyn kwam in maart en april 2003 in Amsterdam voor de rechter. Van der G. verklaarde zijn daad uit een politiek angstmotief: Fortuyn zou een groeiend gevaar voor de Nederlandse samenleving zijn, met name voor zwakke groepen als moslims en asielzoekers. Het OM sprak in de strafklacht ronduit over het bestrijden van politieke denkbeelden door de verdachte. Hij verklaarde geen andere mogelijkheid te hebben gezien dan de politicus te vermoorden.

Het OM eiste levenslang omdat Fortuyn een vooraanstaand politicus was en de samenleving geschokt was door de moord. Bovendien had Van der G. op geen enkele wijze berouw getoond. De rechtbank veroordeelde hem tot achttien jaar cel. De inbreuk op het democratisch proces was niet ernstig genoeg en de kans op herhaling werd gering geacht op basis van een psychiatrisch rapport. Zowel Van der G. als het OM ging in hoger beroep, maar het gerechtshof in Amsterdam bevestigde de strafmaat. Geen van de partijen stapte daarna naar de Hoge Raad.

Na zijn vrijlating kruiste Van der G. bij de rechtbank nog regelmatig de degens met het OM, meestal met succes voor Van der G. Zo hoefde hij geen psychische begeleiding meer, geen enkelband en nu dus helemaal geen afspraken meer met de reclassering. Wel blijft het mediaverbod en contactverbod met de familie Fortuyn in stand.