Ze moeten nodig opnieuw ingebonden worden, zegt Elizabet (56), terwijl ze de blauwe en zwarte boekjes met rode band van de tafel pakt. „Dan kunnen ze er weer even tegen.”

Als kostwinner is zij verantwoordelijk voor het inkomen, Vincent (61) legt zich toe op de uitgaven. En dat doet hij secuur. „We hebben alles gebudgetteerd”, zegt hij tijdens het middageten in de hoekwoning in Zuidhorn. „Dat geeft rust en overzicht.” Hij neemt bedachtzaam een hap geroosterd brood. Biologische soep is het hoofdgerecht deze middag.

Elizabet was 27 jaar toen ze trouwde, haar man 32. „Dan komen er twee eenpersoonshuishoudens bij elkaar”, aldus Vincent. „Vanuit praktisch oogpunt hebben we gekozen voor het bijhouden van de inkomsten en uitgaven. Anders moet je steeds weer vragen: hoeveel heb je hiervoor nodig, hoeveel daarvoor?”

Rollen

In 1996 werd Vincent ziek: hij kreeg kanker, waardoor het echtpaar kinderloos bleef. Ook vormde hij –ondanks dat hij volledig genas– een te groot risico voor werkgevers, zoals hij het zelf omschrijft. „Dus hebben we de rollen omgedraaid”, zegt Elizabet. Sindsdien is zij kostwinner als fulltimeverpleegkundige op de afdeling spoedeisende hulp van het Universitair Medisch Centrum Groningen.

Vincent is onder meer bij de gemeente Steenwijkerland actief als vrijwilliger oud archief en bij het Zuiderzeemuseum als manusje-van-alles. En hij houdt dus het huishouden draaiend.

„In tegenstelling tot veel anderen heb ik de tijd om goed te kijken naar aanbiedingen. De Albert Heijn staat bekend als een dure supermarkt, maar als je goed oplet, valt het erg mee.” Tegelijkertijd haalt hij melk bij de boer en biologisch brood in, jawel, Zutphen. „Ik begrijp niet dat speltbrood hier 4 euro kost en in Zutphen 2,34 euro. Dus ga ik naar Zutphen als een soort protest.” Door een treinabonnement heeft hij geen extra reiskosten.

Het huishouden is in de loop van de jaren duurder geworden, aldus Vincent. „Allereerst vanwege de inflatie, maar vooral ook door de invoering van de euro. Naar mijn mening is alleen het teken voor de bedragen veranderd.”

Dankbare kliko

De „eenvoudige doch voedzame” maaltijd is ten einde. Tijd om de cavia wat etensresten te geven. „Onze dankbare kliko”, grapt Elizabet terwijl ze het dier een stukje tomaat aanbiedt.

Echt nijpend is de financiële situatie van echtpaar Erdin nooit geweest. Al was er wel voorzichtigheid geboden tijdens het ziek zijn van Vincent. Die periode is voorbij, de voorzichtigheid bleef. Niet dat het echtpaar nooit iets extra’s uitgeeft. Zo is er al vanaf de verkeringstijd het Leuke Dingen Potje. „Dat wordt mede gevuld met bijdragen voor mijn vrijwilligerswerk”, zegt Vincent. Wat het voordeel van zo’n potje is? „Je hoeft je nooit af te vragen of er wel geld is om uit eten of naar een concert te gaan. Het is er of het is er niet.”

Elizabet maakt een verontschuldigend gebaar en wijst naar de tientallen verhuisdozen in de woonkamer. Veel zijn nog opgevouwen, andere zijn gevuld met boeken. „We zijn er een beetje door overvallen”, zegt ze dan.

Vincent glimlacht. „We hadden pas in 2020 willen verhuizen, maar er kwam een appartement in de stad Groningen langs. Dan moet je soms snel schakelen.”

En zo komt het gesprek op de hypotheek. De Erdins hebben de afgelopen jaren fors afgelost. Elizabet: „We hadden deels een spaar-, deels een beleggingshypotheek. De laatste deel wilden we laten oversluiten, maar de bank werkte niet mee. Toen zijn we gaan aflossen. Dat werkte zo goed dat we het spaargedeelte ook maar gedaan hebben.”

Straks, in het appartement in Groningen met nieuwe hypotheek, zullen ze dezelfde strategie volgen. Niet alleen omdat het goed bevalt, maar ook om te kunnen blijven weggeven. Aan de hervormde gemeente waar het echtpaar aan verbonden is, aan de Zeeuwse Bibliotheek ten behoeve van boekrestauraties en –uiteraard– aan het Zuiderzeemuseum.

Maar er is meer dan financieel overzicht en een Bijbelse lijn die de hoogte van de giften bepaalt. Op tafel ligt, behalve de kasboeken, nog een boek. ”Gebroken leven” heet het, van Ann Voskamp.

Elizabet legt haar hand erop en buigt zich voorover. Dan zegt ze: „Ik heb dit boek net uit. Als je ziet wat Christus gegeven heeft, dán komt er ruimte. Ruimte om ruimhartig te geven. Het gaat er niet om hoe wij leven en of dat sober is of niet. Het gaat om een geestelijk proces. Dat delen we te weinig met elkaar.”