Het toestel –ruim 61.000 vlieguren– is sinds 1976 in gebruik bij Martinair, maar is al verkocht aan de Koninklijke Luchtmacht om tot tank- en transportvliegtuig te worden omgebouwd. De vlucht loopt voor vertrek een vertraging op van veertig minuten door een defect aan de staartmotor.

De DC-10 vertrekt toch richting Faro, een kleine luchthaven in Portugal met één start- en landingsbaan (baan 11-29). Na 2 uur en 17 minuten nadert het driemotorige toestel Faro. Het weer is onstuimig. Op het moment van de landing hangt er een onweersbui boven het vliegveld. De landingsbaan staat blank.

Een zeer lokale, hevige luchtstroom (downburst) drukt het toestel op 270 meter hoogte naar beneden. De bemanning probeert koortsachtig het toestel onder controle te houden. De DC-10 komt vlak boven de landingsbaan in een hoek van 25 graden te hangen, met de linkervleugel omhoog.

De bemanning probeert dit te corrigeren door de neus van het toestel op te trekken en vol gas te geven. De rechtermotor, een vleugeltip en een deel van het landingsgestel raken de grond en breken af. De linkermotor draait nog steeds op vol vermogen, waardoor het vliegtuig met 176 km/u van de baan wordt gedrukt.

De DC-10 tolt om 7.33.22 uur lokale tijd om z’n as, breekt in stukken en ontploft. In de vlammenzee komen 54 inzittenden en 2 bemanningsleden om het leven, 106 passagiers raken gewond. Een reddingswerker overlijdt kort na de vliegramp.

De oorzaak van de crash houdt deskundigen lange tijd bezig. Portugese en Nederlandse luchtvaartautoriteiten komen –deels– tot verschillende conclusies. In 2011 presenteren nabestaanden een eigen onderzoek. De crash zou niet te wijten zijn aan het weer, maar aan fouten van de bemanning. Het vliegtuig zou te veel zijn afgeweken van de vliegroute, waardoor het schuin op de baan afvloog. Bovendien hadden de piloten eerder een doorstart moeten maken.