Met een suizend geluid landen de eerste para’s van de dag precies in de cirkel met grind die net buiten het terras voor een van de hangars ligt. Sommigen hangen alleen in de touwen, anderen maken een tandemsprong. „Zaterdag is onze drukste dag waarop we zo’n honderd sprongen laten maken, vooral tandemsprongen.”

Die laatste vindt Rienks, een van de eigenaren van Paracentrum Texel, de minst leuke. „Je bouwt geen relatie op met mensen. Per jaar leiden we zo’n duizend mensen op tot parachutist. Die lopen hier vier tot zeven dagen rond. Dan krijg je een band tussen klant en bedrijf. Daar geniet ik persoonlijk het meest van.”

Potentie

Rienks vader leerde in 1969 parachutespringen in Frankrijk. Om geld bij te verdienen gaf hij demonstaties op braderieën. Totdat hij op Texel werd gevraagd en de potentie van het eiland zag voor een springschool. Begin jaren 90 kende de school 2500 leerlingen per jaar. „Toen zaten we in de top 3 van de wereld”, aldus Rienks, die in 1995 bij het bedrijf kwam. „Nu zijn mensen meer gericht op gemak en snel genieten en kiezen ze eerder voor een tandemsprong. Daar hoef je veel minder te leren.”

Paracentrum Texel is er niet alleen voor het vermaak, benadrukt Rienks. „Van de 1000 leerlingen die we nu nog elk jaar hebben, is 40 procent militair. Defensie leidt natuurlijk zelf para’s op, maar dit zijn militairen die zelf hun ”wing” willen halen. Ze komen ook uit het buitenland, vooral uit Denemarken. Maar we krijgen ze eveneens uit Griekenland en Ecuador.”

Dure hobby

Voor een van de hangars stapt een groep van zo’n vijftien para’s in een Cessna Caravan. De motor begint te draaien, waarna het toestel naar de startbaan taxiet. Op 4 kilometer hoogte springen de para’s eruit, om binnen enkele minuten weer te landen. Kosten: een slordige 200 euro voor een tandemsprong. Een dure hobby dus. „Het is inderdaad niet goedkoop”, erkent Rienks. „Maar je krijgt er wel iets voor terug. Texel vanuit de lucht is fenomenaal.”

Maar is dat het risico waard? „Die vraag krijgen we vaker. Als bedrijf kunnen we ons geen fouten en ongelukken veroorloven. Natuurlijk komt er weleens iemand verkeerd terecht, maar dat gebeurt bij tal van sporten. We werken hier met de meest moderne uitrusting met daarin twee parachutes. En mocht een deelnemer om wat voor reden niet kunnen reageren als hij springt, dan heeft elke uitrusting een computer die de parachute activeert.”

Het paracentrum heeft ook locaties op Ameland en in Zeeland en verzorgt per jaar tussen de 22.000 en de 25.000 sprongen. Ook rondvluchten zijn mogelijk. Rienks: „Het mooie van Texel is dat toeristen op het eiland direct zien dat hier gesprongen wordt. Dat heeft de aantrekkingskracht van een pot stroop op vliegen.”

Vliegveld van groot belang voor bereikbaarheid

Vliegveld Texel is er niet alleen voor het nabijgelegen paracentrum, dat ongeveer de helft van de vliegbewegingen voor zijn rekening neemt. Het is ook van groot belang voor de algehele bereikbaarheid van het eiland. Zo tankt de kustwacht zijn toestellen altijd op het vliegveld, maar ook trauma- en politiehelikopters vinden hier de nodige brandstof en ruimte om te landen.

Om zo weinig mogelijk geluids- en milieuoverlast te veroorzaken, richt Paracentrum Texel zich op toestellen die snel en zuinig zijn. Het bedrijf, dat negen toestellen in bezit heeft, werkt met de Cessna Caravan, waarvan de meeste 600 pk hebben. Zo’n vliegtuig doet er 22 minuten over om op springhoogte te komen. Een exemplaar met 900 pk heeft daar slechts 15 minuten voor nodig en verbruikt ook minder brandstof. Daarom heeft het bedrijf enige tijd geleden zo’n sterkere Cessna aangeschaft.

zomerserie Economisch Texel

In deze achtdelige serie neemt het RD de economie van het eiland Texel onder de loep. De redactie portretteert bedrijven in verschillende sectoren. Vandaag deel 4: luchtvaart.