IDOMENI. Macaroni met kaas of rijst met worteltjes. Maarten Verhoef kookt wekelijks voor zo’n 5000 vluchtelingen aan de Grieks-Macedonische grens. „Het aantal migranten is geëxplodeerd. We hebben niet genoeg eten om alle hongerigen te voeden.”
Verhoef (46) werd geboren in Griekenland, maar groeide als adoptiekind op in Nederland. In augustus verhuisde hij met zijn vrouw Jeanine (41) en hun vier kinderen naar de Griekse stad Thessaloniki. Daar houdt het echtpaar, financieel gesteund door een Nederlandse achterban, zich bezig met hulpverlening en evangelisatie.
Minimaal één keer per week rijdt Verhoef naar de grensplaats Idomeni, zo’n 85 kilometer van Thessaloniki. Ook woensdag is hij er de hele dag present om eten te koken en een warme hap, brood en fruit uit te delen.
In september kwam Verhoef, aangesloten bij een Grieks-Engelstalige baptistengemeente in zijn woonplaats, voor het eerst in het provisorische kamp. Daar bivakkeerden toen zo’n 3000 migranten in de brandende zon. De laatste weken, nu Macedonië weinig vluchtelingen meer toelaat, liep het aantal op tot naar schatting ruim 13.000. De sfeer is „geladen.” „Je ziet de radeloosheid bij mensen omdat ze niet automatisch de grens over mogen.”
De omstandigheden zijn „erbarmelijk”, schetst Verhoef. „Duizenden mensen, onder wie een toenemend aantal moeders met jonge kinderen en baby’s, bivakkeren op de akkers. Ook zie ik behoorlijk wat invaliden. Als het regent is het één grote blubberboel. Sommigen hebben een trekkerstentje bij zich, maar er is veel te weinig slaapgelegenheid. In grote UNHCR-tenten kunnen mensen schuilen tegen de regen, maar lang niet iedereen. En de temperatuur daalt hier ’s nachts tot zo’n 5 graden.”
Evangelische kerken uit de wijde omtrek en christelijke organisaties zoals Agapè sloegen de handen ineen om maaltijden te verstrekken. In een zeecontainer koken dagelijks vrijwilligers op twee grote gaspitten. „We helpen zo veel mogelijk mensen, maar als je er op een dag 5000 eten geeft, heb je voor meer dan helft niets gedaan. Gelukkig komt er dan vaak nog een andere groep bijvoorbeeld sandwiches of fruit uitdelen.”
Verhoef vindt dat de kerken en christelijke organisaties zich te veel beperken tot het verstrekken van maaltijden. „We geven brood en water, maar wie vertelt de migranten, te midden van de hopeloosheid, het Evangelie? Mensen leven van broodje naar broodje, maar de meesten missen een fundament in hun leven.”
Na het koken neemt Verhoef zelf de tijd om nog even over het terrein te lopen en een praatje met de Syriërs en andere migranten te maken. Soms geeft hij hun een meertalig kaartje mee waarop staat hoe ze een film over het leven van Jezus op hun telefoon kunnen downloaden. „Praktische hulp is prima, maar ik wil mensen ook iets aanreiken waar ze hopelijk iets aan hebben als ze ’s avonds verdrietig in een donker hoekje van het kamp zitten.”
De ontwikkelingen rond de eurotop volgt Verhoef met belangstelling. „Alle migranten terug naar Turkije? Ik moet nog zien hoe dat gaat en of hiermee de handel van mensen die grof geld verdienen aan de vluchtelingenstroom echt wordt gestopt. En is er, als dit plan doorgaat, in Turkije goede opvang voor mensen die uit oorlogsgebied komen?”
Verhoef vraagt zich ook af wat er gebeurt met de duizenden die nu al in Idomeni zitten. „Het zal een strijd worden om hen in een bus te krijgen die hen terug naar Athene moet brengen. Ik verwacht dat de meesten in deze buurt zullen blijven, in de hoop dat de grens van Macedonië toch weer een keer opengaat.”
Griekenland kent geen biddag voor gewas en arbeid, maar Verhoef zegt zich in zijn dagelijks bestaan van God afhankelijk te weten. Als hij na een dag in Idomeni naar huis gaat, stapt hij met gemengde gevoelens in de auto. „Ik dank de Heere God dat ik heb mogen helpen. Mijn dankbaarheid voor wat ik zelf heb, is hier ook enorm toegenomen. We leven als gezin van giften, maar als het regent, slapen wij droog. En de koelkast is altijd gevuld. We hebben het honderd keer beter dan de mensen die ik achterlaat.”
Zie ook: