Ds. Goedvree (45) bezocht de afgelopen jaren geregeld abdij Sion in Diepenveen, bij Deventer, meestal „een lange dag” per keer. Hij moet op zoek naar een nieuw adres. „De monniken van Sion vonden hun klooster te groot en zijn verhuisd naar Schiermonnikoog. Wellicht dat ik voortaan naar de abdij in Doetinchem ga.”

Ook met zijn vrouw en vijf kinderen bezoekt de predikant kloosters, vooral in België, in de vakantie. „Zo waren we in Maredsous. Tegen vier uur ’s middags begonnen de klokken te beieren. Alle toeristen verlieten het klooster, wij gingen juist naar binnen. We hebben tussen de monniken gezeten en in het Frans psalmen gezongen. Een onvergetelijke ervaring.”

Ds. Goedvree heeft „altijd een zwak” gehad voor het katholieke. „Ik zeg bewust niet het rooms-katholieke. Ik bedoel het katholieke uit onze apostolische geloofsbelijdenis. Ik houd van de protestantse, de hervormd-gereformeerde traditie, en tegelijk van de breedte van de algemene christelijke kerk. De afwisseling van werken en bidden in het klooster geeft ritme aan je leven. Ze maakt je bewuster van de dingen waar je mee bezig bent.”

De benedictijner monniken baseren zich op de drie beloften van elke kloosterling: de ”stabilitas”, de ”obedientia” en de ”conversio morum”. Ds. Goedvree: „Het gaat om standvastigheid bij de roeping van God in je leven, gehoorzaamheid en het aanbrengen van verbeteringen in je dagelijkse doen en laten. Deze zaken dragen bij aan geestelijke wijsheid. Ze krijgen een steeds grotere plaats in mijn leven, zonder dat ik thuis een klooster probeer te imiteren.”

Ds. Goedvree werkt aan een proefschrift over de theologie van de wedergeboorte bij Herman Bavinck. Ook voor die klus zondert hij zich geregeld af. „Als je wilt weten hoeveel uren een dag heeft en hoe productief je kunt wezen, moet je in het klooster zijn.” Kritische kanttekeningen heeft de predikant ook. „Kloosters presenteren zich nogal eens als een plek waar je op je eigen manier God kunt zoeken. Ik vroeg eens aan een monnik: Maar heb je Hem ook gevonden? Ik ben bang dat door deze aanpassing aan de postmoderne mens de huidige kloosterlingen veel kwijtraken van hun eigen traditie.”

Dit is het tweede artikel in een serie portretten van mensen uit reformatorische kring die geregeld een klooster bezoeken.