„Priester stuurde app’je op m’n verjaardag”
Het was een „zoektocht”, maar Marieke de Vries (33) uit Groenekan vond twee kloosters waar ze zich geregeld –soms twee, soms drie dagen– terugtrekt. „De abdij in het Belgische Tongerlo is groot en gezellig. Daar ga ik naartoe als ik behalve aan rust en stilte behoefte heb aan contacten. Lilbosch in het Limburgse Echt is een veel kleiner klooster met absolute rust. Voor sommigen zal het zo stil zijn dat ze er eerder slechter dan beter vandaan komen.”
Kloosters genoeg, maar De Vries, senior jeugdwerkadviseur bij de christelijke gereformeerde jongerenorganisatie LCJ, wil zich niet overal ‘opsluiten’. „Ik let op de identiteit. Sommige kloosters schuren tegen het boeddhisme aan. Daar heb ik niks mee. In abdij Tongerlo en Lilbosch voel ik me thuis. Gastheer Ivo en priester Gabriël in Tongerlo zijn goede kennissen geworden. Toen ik jarig was, stuurde Gabriël een app’je dat hij voor me had gebeden. Dat raakt mij diep.”
De redenen waarom De Vries ‘onderduikt’ –inmiddels ruim tien keer– verschillen. „Soms om even te ontsnappen aan mijn volle agenda, soms om te lezen, dan weer om te studeren of om na te denken over een belangrijke beslissing. De combinatie van lezen, studeren, wandelen, nadenken en op vaste momenten de getijden, de gebedsdiensten, bezoeken, werkt heel goed. Toen ik een poosje theologie in deeltijd studeerde, kende ik de tentamens waarvoor ik in het klooster had geleerd, het beste.”
Het kloosterleven kan ook eenzaam zijn, bekent De Vries. „In Tongerlo zijn bijna altijd andere gasten. De monniken zijn er erg gesteld op contact. In Echt is dat minder het geval. Ook moet je daar twee van de drie maaltijden in stilte nuttigen. Het klooster ligt prachtig. Je kunt er eindeloos wandelen in de omgeving, maar verdere afleiding vind je er niet.”
De Vries heeft „mooie gesprekken” met de monniken. „Ik proef soms oprechte liefde voor de Heere Jezus. Natuurlijk zijn er verschillen, die moet je niet bagatelliseren. En als je voor het eerst naar het klooster gaat, kunnen de crucifix op je slaapkamer en rituelen tijdens de mis vervreemdend werken. Tegelijk kunnen we als protestanten wel wat van die rituelen leren. Zoals de monniken dat van onze Schriftkennis kunnen, en dat ook zelf beamen.”
De Vries geniet ook van de ontmoetingen met de andere gasten. „Die variëren van ‘groene’ Amsterdammers met een vaag religieus gevoel tot oerreformatorische mensen. Nooit geweten dat die ontmoetingen zó boeiend zouden zijn.”
De kamers zijn uitermate sober, zegt ze. „Er staan een bed, een kast en een bureau en er liggen een Bijbel en een flessenopener. Die laatste is voor het traditionele trappistenbiertje. Elke keer als ik in het klooster ben, beleef ik de dingen die ik doe intenser, omdat er zo weinig prikkels zijn.”
Dit is het eerste artikel in een serie portretten van mensen uit reformatorische kring die geregeld een klooster bezoeken.