Deze week verschijnt zijn publicatie ”The church is boring – if it is not relevant” (De kerk is saai – als zij niet relevant is). Het boek is verkrijgbaar in de webshop van MissieNederland, een netwerk van honderden christelijke organisaties. Tear (een organisatie die strijd voert tegen armoede en onrecht in de wereld) biedt het boekje aan nieuwe donateurs gratis aan. Zowel MissieNederland als Tear hoopt het begrip ”integrale zending” zo meer onder de aandacht te brengen. De organisaties beleggen mogelijk een studiedag met Moses Alagbe.

Ds. Alagbe, afkomstig uit Nigeria, is sinds 2001 pinkstervoorganger van het Maranatha Community Transformation Center in Amsterdam-Zuidoost. Hij maakt deel uit van de stuurgroep nationale synode. Met lede ogen ziet hij de kerk steeds meer verdwijnen uit de publieke ruimte en het geloof verworden tot een privéaangelegenheid. „Ik ben geschokt om te zien hoe Nederlanders, vooral jongeren, zich massaal afwenden van de kerk. De zondagse dienst is voor de meesten een betekenisloos ritueel zonder relevantie voor het werkelijke dagelijkse leven. De kerk verveelt, is niet aantrekkelijk en wordt op den duur niet relevant.”

Het ging volgens hem al snel fout met de kerk. „De kerk heeft zich vanaf de eerste eeuwen schuldig gemaakt aan dualisme, een scheiding tussen het geestelijke en het natuurlijke. Veel aandacht ging uit naar het redden van de ziel. De kerk werd na Constantijn de Grote een instituut dat gericht was op de leer in plaats van een zendingsbeweging die deze wereld wilde bereiken. Er is niets mis met de leer, maar in de Bijbel is deze ondergeschikt aan het leven.

Jezus gebruikt maar twee of keer de term kerk, verder spreekt Hij over het Koninkrijk. De be-
diening van Jezus betrof het gehele leven. Het Koninkrijk van Jezus bracht mensen vrede, vergeving en gerechtigheid en riep mensen op niet voor zichzelf te leven maar voor anderen. Maar wat is het geworden: een kerk die zich isoleerde van de wereld, een plek van zelfgenoegzame mensen, een organisatie die de nadruk legt op regels en tradities, een kerk die wanhopig probeert te overleven.”

De kerk moet meer naar buiten treden, volgens u. Hoe belangrijk is de –verticale– relatie met God, en de zondag?

„Ontzettend belangrijk. Laat ik duidelijk zijn: ik heb niets tegen de zondag, integendeel. De zondag is de dag waarop we kracht en zegen ontvangen in onze relatie met God. Maar er zijn zes andere dagen in de week die nóg belangrijker zijn. ’s Zondags zijn we bíj elkaar, ’s maandags gaan we úít elkaar, zeg ik altijd. En zo hoort het: als volgelingen van Jezus Christus voor anderen een zegen te zijn.”

De kerk moet zich richten op de wereld en zijn noden. Is de kerk niet meer dan een sociale instelling?

„Gelukkig wel. Centraal bij Jezus stond Zijn prediking van de goede boodschap. Ook nu is de kerk geroepen om te getuigen van Christus. Maar het is niet aan de kerk om zielen te redden. Dat is het werk van God en laten we dat rustig aan Hem overlaten. Het is de taak van de kerk om aan de wereld te laten zien wat ons geloof inhoudt. Evangelisatie en sociale actie zijn twee zijden van dezelfde munt.”

Zegt u met uw boek iets werkelijk nieuws?

„Nee. Het is een soort wake-upcall naar de kerken om te reflecteren op hun geloof en om hun identiteit opnieuw te ontdekken. En weet dat het opwindend is als je dát beseft. Als je op elk moment een gelegenheid vindt om goed te doen aan de ander. Dan heb je werkelijk een wonderbaarlijk leven, in ieder geval niet saai en irrelevant.”