Dat deed hij overigens al eerder, in ”SOS Abendland” (2008) onder andere. Steeds weer blijkt volgens hem echter dat mensen –politici, journalisten, maar ook gewone burgers– als het over de islam gaat er liever het zwijgen toe doen en (angstig) de andere kant op kijken. „Het is gemakkelijker de mensen te misleiden, dan hen ervan te overtuigen dat zij misleid worden”, is dan ook het motto van zijn nieuwe boek, ontleend aan Mark Twain.

Onomstreden is Ulfkotte (1960) niet – net zo min als de Franse auteur Michel Houellebecq dat is. Ulfkotte verwijst ook regelmatig naar Houellebecq en diens roman ”Soumission” (Onderwerping). Die verscheen op 7 januari, precies op de dag dat bij een aanslag op het kantoor van Charlie Hebdo in Parijs door jonge moslims een deel van de redactie van het satirische weekblad om het leven kwam. Houellebecq, die onder de redactieleden meerdere vrienden had, „is er nu meer dan ooit van overtuigd, dat Frankrijk uit pure angst voor de islam alle christelijke waarden zal opgeven en tussen nu en 2022 in een islamitische staat zal veranderen”, schrijft Ulfkotte.

Zelf woont hij ook op een geheime locatie, vermeldt de achterflap van ”Mekka Deutschland”. „Vele islamitische medeburgers hebben tot het vermoorden van de bestsellerauteur en zijn gezin opgeroepen.”

Stille islamisering

Een bestsellerauteur is Ulfkotte, voormalig journalist bij de Frankfurter Allgemeine, zeker. Wie in Duitsland een Thalia, zeg maar de Duitse boekhandel Donner, binnenloopt, ziet al snel een stapel van ”Mekka Deutschland” liggen, naast een andere publicatie van zijn hand, ”Gekaufte Journalisten” (2014). Ulfkotte verkoopt, al vroeg chef-redacteur Stefan Winterbauer van de website meedia.de zich recent af of men aan Udo Ulfkotte, zijn „samenzweringstheoretici-uitgeverij” Kopp en zijn publicatie ”Mekka Deutschland” eigenlijk wel één woord moest spenderen. „Is hij dat waard?” Vervolgens noemde Winterbauer een heel aantal „feiten” in Ulfkottes boek die onjuist zouden zijn of op zijn minst nuancering behoeven.

Toch, al zou de helft van alles wat Ulfkotte schrijft over „de stille islamisering” van Duitsland (en Groot-Brittannië, en Nederland, en Zweden, en Frankrijk, en België) niet kloppen, dan nog is de andere helft schokkend te noemen, of in elk geval tot nadenken stemmend. Dat laatste is ook precies wat hij beoogt: „Niemand moet ooit kunnen zeggen dat hij het allemaal niet geweten („nicht gewusst”) heeft.”

Overigens, wie dan toch bij boekhandel Thalia is, moet ook meteen het boek van Behnam T. Said maar aanschaffen, ”Islamischer Staat”. Gedetailleerd beschrijft deze islamisme-expert hierin hoe ook in Duitsland tal van jihadisten worden opgeleid – die maar één ding voor ogen hebben: uitbreiding van het IS-kalifaat, niet alleen in het Midden-Oosten, maar ook in Duitsland (en Europa).

Totaalplaatje

Het zijn vaak maar kleine berichtjes in de Duitse media, constateert Udo Ulfkotte, als die er al een berichtje aan wijden. Hier een aanslag, daar een (ere)moord, of een (groeps)verkrachting door jonge moslims. En even is de onthoofding van een „ongelovige” door IS-strijders wereldnieuws, maar al snel buitelen politici vervolgens over elkaar heen om duidelijk te maken dat het hier niet om de ware islam ging. Want: „De enige film die we over het thema islam mogen zien, draagt absurd genoeg de titel ”Islam is vrede”.” En als iemand dan een keer wél durft te zeggen dat de islam toch echt een andere religie is dan de christelijke –zoals de Bremer predikant Olaf Latzel eerder dit jaar– krijgt hij half (kerkelijk) Duitsland over zich heen, aldus Ulfkotte.

Wat Ulfkotte in zijn boek doet, is al die berichtjes op een rij zetten, ordenen. Om te bewijzen dat hij niet zomaar wat roept, zijn achterin alle 675 links naar de (internet)berichten waarop hij zich baseert vermeld. Zo wil hij laten zien dat de islam zich op steeds meer plaatsen in Duitsland ontpopt als een staat(je) in de staat. „Onze kinderen zullen ons absoluut een keer vragen waarom we bij deze horrorfilm zo lang weggekeken hebben.”

Erf- en familierecht

De berichten waarnaar Ulfkotte verwijst, zijn zeer uiteenlopend van aard. Zo laat hij zien dat de komst van vele tienduizenden moslims naar Duitsland, in de loop der jaren, ook problemen veroorzaakt op het terrein van de sociale wetgeving, het erf- en familierecht. „Toen de 76 jaar oude Rosemarie N. uit München haar man aan kanker verloor, erfde zij, het samen opgestelde testament ten spijt, maar een heel klein gedeelte van zijn vermogen. Het grootste deel ging naar de Islamitische Republiek Iran. Haar man was namelijk Iraniër van geboorte, had daar zijn familie en bezat niet het Duitse staatsburgerschap. Sterft zo iemand –en in Duitsland zou het om 1,8 miljoen binationale huwelijken gaan– dan geldt het recht van het land van herkomst. De dood beroofde deze Münchense dus niet alleen van de liefde van haar leven, maar volkomen legaal ook van haar have en goed.”

Polygamie

Nog iets: polygamie, veelwijverij, is in Duitsland verboden. In de islam (de sharia) echter niet: een moslimman mag vier vrouwen hebben. De sociale wetgeving in Duitsland erkent dit intussen feitelijk ook: „Een in een islamitisch land met meerdere vrouwen getrouwde man kan er in Duitsland op rekenen dat als hij overlijdt, al zijn vrouwen een weduwenuitkering krijgen.” Op kosten van de belastingbetaler, vanzelf.

Een ander gevolg van het feit dat menig moslimman meerdere vrouwen heeft: „Bondspresident Joachim Gauck is sinds 2013 erepeetvader van een bigamistisch gezin, om precies te zijn van de kleine Ismail Tatari uit Gelsenkirchen. Zijn 24-jarige vader Sabedin Tatari is bigamist. Diens in totaal acht kinderen kreeg hij bij zijn vrouwen Tatjana en Samanda. Wordt in een Duits gezin het zevende kind geboren, dan neemt de bondspresident het erepeetvaderschap op zich. Met dit privilege wil de staat tot uitdrukking brengen kinderrijke gezinnen te waarderen. En zo werd de Duitse bondspresident heel officieel erepeetvader van een bigamistenfamilie.”

Zo’n kind krijgt in elk geval 500 euro en staat onder de „bijzondere hoede” van het staatshoofd. Ulfkotte: „Onze bondspresident is inmiddels erepeetvader van meer dan 1400 kinderen. Aan de namen van zijn peetkinderen kan men de demografische veranderingen goed aflezen.”

Gesloten kerken

Voorbeelden zoals deze vormen op zichzelf natuurlijk nog geen bewijs voor de islamisering van Duitsland. Toch hebben ze iets verontrustends.

Datzelfde geldt voor wat Ulfkotte schrijft over –een greep– no-go-area’s in de grote steden, stadswijken die Turkse namen krijgen (zoals in Mannheim), de islamisering van de supermarkten (die steeds meer halalwaren gaan verkopen), of het Duitse leger als „opleidingskamp” voor islamisten.

En: waar vroeger kerkklokken luidden, klinkt nu op steeds meer plaatsen de muezzin, de islamitische oproep tot gebed. Misschien is dat nog wel het meest trieste onderdeel van zijn boek: het gedeelte ”De ondergang van het avondland” (naar Oswald Spengler). Tientallen kerken noemt de auteur hier die in de afgelopen jaren hun deuren hebben moeten sluiten. Sommige werden omgebouwd tot moskee.

Hier en daar blijkt zelfs sprake van „absurde naastenliefde”: de rooms-katholieke St.-Theodorgemeente in Keulen-Vingst, die zichzelf ergens omschreef als „zo arm dat geld geen rol meer speelt”, besloot 5000 euro te doneren voor de bouw van de –zeer omstreden– Centrale Moskee aan de Venloer Strasse in Keulen-Ehrenfeld.

Merkel

Tegelijk legt dit gedeelte van ”Mekka Deutschland” een belangrijk pijnpunt bloot. Duitsland, het land waar bijna vijf eeuwen geleden de Reformatie begon, is nauwelijks nog christelijk te noemen. Zo nu en dan lijkt het erop dat Ulfkotte de schuld hiervan bij de moslims in zijn land legt. Maar het is nog altijd zo dat als de christenen hun kerkgebouwen niet hadden verlaten, deze ook niet gesloten hadden hoeven worden – laat staan tot moskee omgebouwd.

Wat dat betreft, legde bondskanselier Angela Merkel vorige week in Zwitserland wel heel erg de vinger op de zere plek toen ze, in antwoord op de vraag van een journaliste over de islamisering van Europa, christenen ertoe opriep zelf weer de „moed” te hebben om te zeggen dat ze christenen zijn, weer eens een kerkdienst te bezoeken en „Bijbelvast” te zijn. Vooralsnog is er echter een andere ontwikkeling waarneembaar, schrijft Ulfkotte. „In het Duitssprekende deel van Europa sterft de laatste christelijke generatie, onstuitbaar, uit. Het oude waardensysteem, dat de samenleving van onze ouders nog een beetje bij elkaar hield, valt daarmee uiteen.”

Het vacuüm dat daardoor ontstaat, wordt snel gevuld. Ulfkotte: „Ik beweer dat dit vacuüm niet lang een vacuüm blijven zal, omdat nu al duidelijk te zien is wie dat vacuüm snel en met grote macht vullen zal: de islam. En het absurde is: hoe sneller de islam het vacuüm vult, hoe energieker we dat ontkennen.”

Lees ook:

Merkel verbaast met oproep tot kerkgang

„Van een christelijk Duitsland is geen sprake meer”

Hoe de islam Europa verovert

Franse angst voor islamitische machtsovername

Religiefobie

De islam rukt vast aan