Huilend omhelst deze woensdagmorgen een meisje een leeftijdgenoot. De meiden zoeken troost bij elkaar, vlak bij het Joseph-König-
Gymnasium in Haltern am See, een stadje op zo’n 60 kilometer afstand van Winterswijk. De school treurt om de dood van zestien leerlingen en twee docenten. Zij kwamen terug van een schoolreis naar Spanje. Ze zaten in het vliegtuig dat dinsdag crashte in de Alpen in het zuiden van Frankrijk. Bij de ramp kwamen alle 150 inzittenden om het leven, onder wie meer dan 60 Duitsers, tientallen Spanjaarden en ook een Nederlandse vrouw.

„Het is te erg voor woorden”, zegt een 17-jarige scholier van het gymnasium, waar talrijke cameraploegen achter een rood-wit lint staan. Zelf kent hij enkele jeugdige slachtoffers van zijn school. Voor het groen-witte gebouw branden honderden kaarsen. Op een bord staan zestien witte kruisen geschilderd. „Dinsdag waren we met velen, vandaag zijn we alleen”, staat erbij geschreven. Een ander plakkaat vat de ontreddering in het 37.000 zielen stadje in één woord samen. „Waarom?”

Kaarsen branden ook in het uit rode bakstenen opgetrokken kerkgebouw van de Evangelische Kirchengemeinde Haltern, waaraan 7500 leden uit het stadje en een achttal omliggende dorpen verbonden zijn. De rooms-katholieke kerken hebben er zo’n 21.000 leden.

Nu Haltern zo hard is getroffen is predikant Bastian Basse (34) aanspreekpunt voor rouwenden die van de kerk gebruik kunnen maken. „We bieden een plaats van stilte en gebed. In de hoop dat mensen hier troost vinden.”

Er zijn voor de mensen. Dat vindt de predikant deze droeve dagen het belangrijkste. „Ik hoor de mensen aan. Vragen over de leiding van God heb ik nog niet gehoord. Die komen waarschijnlijk later.”

Ds. Basse sprak gistermiddag, kort na de ramp, met jongeren die naar het kerkgebouw kwamen. „Ze hadden diep verdriet over verlies van vrienden. Ik heb Psalm 23, de Heere is mijn Herder, gebeden en ook het Onze Vader. Als ik geen woorden heb, ben ik dankbaar dat ik de woorden uit de Bijbel kan nazeggen. Die kunnen troost en kracht bieden in tijden van smart, vertwijfeling en onmacht.”

Verschrikkelijk

„Hoe moeten de ouders van de bij de vliegramp omgekomen scholieren zich voelen? Het is verschrikkelijk. Als ik de ouders op de een of andere manier zou kunnen helpen, zou ik dat doen”, zegt de door emoties overmande Stephanie Stock (35), kinderoppasser en moeder van twee kinderen. „Haltern is maar een kleine stad. Iedereen hier kent, al dan niet via via, een van de slachtoffers. Ik hoorde dat een van de omgekomen docenten een jonge vrouw is die net een paar maanden is getrouwd. Zij had nog een heel leven voor zich.”

Ze heeft de afgelopen nacht nauwelijks een oog dichtgedaan. De vrouw, evangelisch, wijst op een paar dreumesen op de achterbank van haar grijze Volkswagen. „Ik werk zó veel met kinderen. Ik heb vannacht gebeden. Dat die scholieren maar niet geleden mogen hebben toen het vliegtuig minutenlang een duikvlucht maakte voordat het neerstortte.”

Hoe kon het toestel neerstorten, die vraag prangt de inwoners. „Ieder mens maakt fouten, maar als een piloot een fout maakt, kan de afloop zo dramatisch zijn. De dag voor de ramp is er kennelijk iets gerepareerd aan het bewuste vliegtuig. Zouden technici iets over het hoofd hebben gezien?”

In de Martin Lutherschool hangen kleurige tekeningen van slakken aan de muur. Een 35-jarige moeder snijdt stukjes banaan en pelt mandarijnen: fruit voor de schoolkinderen. „Een dochter van mijn vriendin zit ook op het gymnasium, in hetzelfde jaar als de gestorven scholieren. Maar ze ging niet mee op reis. Mijn vriendin is natuurlijk blij dat haar kind leeft, maar heeft tegelijk verdriet om de slachtoffers. Iedereen treurt hier.”