Enthousiast toont Noa (18 maanden) haar speelgoed aan het bezoek. Even later zit het getinte meisje met een pop te spelen in de kinderstoel. Intussen vertellen haar ouders (beiden 31) hoe ze, nadat ze bijna tien jaar getrouwd waren, een plek kreeg in hun gezin.

„Aan adoptie gaat vaak iets pijnlijks vooraf”, zegt Peter, lid van de gereformeerde gemeente in Nunspeet. „Begin 2009 wisten we dat we geen biologische kinderen konden krijgen. Dat moesten we verwerken. Aan het eind van dat jaar zijn we ons gaan oriënteren op de vraag of we via adoptie voor een kindje zouden kunnen zorgen. Zo’n beslissing neem je niet alleen, je hebt er de goedkeuring van de Heere voor nodig. We hebben ervaren dat we deze weg mochten gaan.”

Een lang traject van onder meer een cursus voor aspirant-adoptieouders en uitvoerige gesprekken met de Raad voor de Kinder­bescherming volgt. In september 2011 staat voor het echtpaar Smits het licht op groen om zich in te schrijven voor adoptie.

Maartine: „We hebben bewust gekozen voor Taiwan. Het voordeel van dat land is dat het om relatief jonge adoptiekinderen gaat van wie alle achtergronden bekend zijn. Bovendien is daar een christelijk kindertehuis dat als voorwaarde stelt dat de adoptieouders christelijk zijn. We moesten daarom een aanbevelingsbrief inleveren, geschreven door onze predikant.”

In juni 2013 gaat het dossier van het echtpaar –„730 gram papier”– naar Taiwan, waar het in het Mandarijn wordt vertaald. Het duurt nog tot 15 april dit jaar voordat stichting Meiling, de adoptieorganisatie, belt dat er een „match” is gemaakt. Peter: „Zo’n telefoontje verandert je leven. Ineens ben je vader en moeder.”

Dezelfde avond krijgen ze per mail foto’s van het gezonde meisje –haar Taiwanese naam is Pei-Rung– dat dan elf maanden is. „Ik ben redelijk nuchter, maar ik was op slag verliefd”, zegt Peter. Een dag later volgt informatie over de reden waarom Noa is afgestaan. De adoptieouders willen daarover niet uitweiden. „Als ze ouder is willen we het eerst aan haarzelf vertellen. Het is háár verhaal.”

Opnieuw breekt er een periode van wachten aan, totdat de ouders horen wanneer ze naar Taiwan kunnen reizen. Op 15 juli stappen ze op het vliegtuig. Twee dagen later sluiten ze Noa in het kindertehuis in hun armen. Maartine: „De eerste ontmoeting was heel mooi, maar ook heftig. Noa was lief aan het spelen met een verzorger. Ze begon heel hard te huilen toen ze ons zag. Even dacht ik: Meisje, wat doen we je aan. Het is natuurlijk niet niks als je ineens bij twee blanke mensen komt die een andere taal spreken.”

De eerste 48 uur huilt Noa veel en soms hartverscheurend. Maartine: „Zo erg als toen heeft ze later nooit meer gehuild. Haar emotie kwam er op dat moment uit. Na een aantal dagen begon ze zich te ontspannen en zei ze „papa” en „mama”. Dat was heel bijzonder.”

Het echtpaar verblijft enkele weken met Noa in een hotel. In die tijd moeten diverse zaken rond de adoptie via de rechter worden geregeld. Daarbij ontmoeten ze ook de biologische familie. „Het heeft voor ons, maar ook voor Noa later, een meerwaarde dat we die ontmoeting hebben gehad.”

Terug in Nederland wacht het gezin een warm welkom door de familie en vrienden op Schiphol. Eenmaal in Nunspeet rent Noa verrast naar de foto’s die van haar in de vensterbank staan. „Ze riep: Nanna, Nanna. Zo noemde ze zichzelf.”

De ouders merken dat Noa snel went in haar nieuwe omgeving. Na enkele maanden wordt ze gedoopt. Peter: „We mogen een middel zijn om haar in aanraking te brengen met Gods Woord, in de hoop dat de Heere dat wil zegenen.” Terugziende op de adoptie is het echtpaar verwonderd. „We hadden niet verwacht dat de hechting zo diep zou gaan. Het is een verrijking van ons huwelijk dat we voor Noa mogen zorgen.”

Serie
De wending

Dit is het vierde deel in een serie over mensen die in het achterliggende jaar een grote verandering meemaakten.