De ruim 500 bladzijden tellende publicatie, een uitgave van vereniging Het Zoeklicht in Doorn, staat al enkele maanden op nummer van 1 van de christelijke top tien non-fictieboeken. Volgend jaar verschijnt er een Engelse vertaling, andere vertalingen volgen later.

Op de omslag van het boek staan de namen Arno Lamm en Emile-Andre Vanbeckevoort, maar verdere gegevens over hen ontbreken. Desgevraagd zeggen de auteurs dat zij niet geassocieerd willen worden met een denominatie. „We hebben een wetenschappelijke achtergrond. Een denominatie noemen, stuurt de lezers mogelijk in hun beeldvorming, terwijl de auteurs de inhoud van het boek willen presenteren en de lezer tot een eigen zoektocht willen aanzetten.”

Het boek gaat niet direct over de eindtijd, wel over de Bijbelse Messiasverwachting. De kern ervan ligt in het ontrafelen (of „decoderen”) van de blijvende waarde van de oudtestamentische feesten. Het als Joods bestempelen van deze voluit Bijbelse feesten heeft er volgens Lamm en Vanbeckevoort voor gezorgd dat de kerk veel rijkdom verloor en een van haar ijkpunten kwijtraakte. De auteurs willen de feesten niet per se opnieuw vieren of Joods gaan leven; wel de blijvende waarde ervan voor de christelijke geloofswandel onderstrepen.

De feesten hebben een plaats op de Hebreeuwse jaarkalender en de vier voorjaarsfeesten werden door Christus zelfs precies op de dag en het uur vervuld. Zal het op dezelfde wijze gaan ook met de zogenoemde najaarsfeesten rond de wederkomst, vragen de schrijvers zich af.

Letterlijk

Zij nemen de Bijbel letterlijk: 4000 jaar vanaf de schepping, 2000 jaar sinds de opstanding van Christus; de laatste 1000 jaar staan gelijk aan de zevende dag van het vrederijk, dat volgens Lamm en Vanbeckevoort spoedig zal aanbreken. Zij laten ingewikkelde berekeningen zien om de tijdlijnen duidelijk te krijgen, zoals de ondertitel van hun boek aangeeft: ”Gods profetische kalender in tijdslijnen en feesten”.

Wie zich grondig verdiept in de Bijbelse lijnen, ontwaart „Gods Reddingsplan”, luidt de boodschap, bestaande in „een nauwkeurig en meervoudig patroon van rituelen, feesten en tijden.” Die patronen wijzen ook op een (plotselinge) opname van de gemeente uit alle eeuwen in verband met de „Grote Verdrukking” van zeven jaar, waarna Christus wederkomt om samen met de gemeente vanuit Jeruzalem tijdens het duizendjarig vrederijk te regeren.

De Bijbel zegt dat de wederkomst plaatsvindt binnen een generatie na het ontspruiten van de vijgenboom, aldus Lamm en Vanbeckevoort. Volgens sommige verklaarders wijst dit op 1967, het herstel van het onverdeelde bestuur over Jeruzalem, 19 jaar na de stichting van de staat Israël in 1948. Binnen de generatie die dan leeft zal de Messias –op de Grote Verzoendag– terugkomen. Een generatie duurt gemiddeld 70 jaar. „Het is dus al láter dan vijf voor twaalf.”

Veel kerkgangers krijgen geen concrete verwachting mee van de wederkomst van Jezus Christus, omdat hun theologie dat eenvoudig verhindert, stellen de auteurs. Twintig eeuwen kerkgeschiedenis hebben volgens hen veel ballast gebracht en het zicht op de „echte Waarheid” verduisterd. De gemeente is niet meer gericht op de wederkomst. „Maar hoe kan de Bruid laconiek of zelfs onverschillig zijn? Dat is toch in tegenspraak met haar identiteit als Bruid?”

Onderscheid

Een belangrijk aspect van het boek is het onderscheid tussen de „Kerk van het Christendom” en „de Bruid van de Messias”, de „Gemeente van Christus”, die bestaant uit gelovigen in Christus uit Israël en de heidenen. Met de kerk is het volgens de schrijvers sinds de tweede eeuw grondig misgegaan door het verlies van haar Hebreeuwse wortels, de indoctrinatie door het Grieks-Romeins denken (gericht op kennis ten koste van het leven), de vervangingstheologie (er loopt een directe lijn van de kerkvaders naar de concentratiekampen van de nazi’s) en het reserveren van het nieuwe verbond voor de kerk (ten koste van het eeuwigdurend verbond met Israël).

De gelovigen uit de heidenen zijn geënt op „de rijke sapstroom van de Edele Olijfboom”, samen vormend de ware gelovige kinderen van Abraham. God gaat met Israël (althans voor wat betreft de takken die afgebroken werden) een andere weg dan met de gemeente, maar wel met eenzelfde doel: samen verenigd te worden op de stam van de Edele Olijfboom, met Christus als Wortel.

De auteurs keren zich tegen een „eenzijdig Godsbeeld” dat óf God als een strenge Rechter beschouwt Die mensen in onzekerheid laat tobben over hun eeuwige bestemming, óf Hem voorstelt als een ‘lieve’ God Die geen dagelijkse vergeving hoeft te verlenen, omdat de zonden immers „eens en voor altijd” vergeven zijn. Vandaar het uitgangspunt in het verbond: eenzijdig vanuit God opgericht, maar wederkerig in de relatie. Lamm en Vanbeckevoort benadrukken de verantwoordelijkheid om heilig naar het verbond te leven en zo voorbereid te worden op de Bruiloft des Lams. De auteurs willen met de titel aangeven „dat het nu echt de tijd is dat de Kerk de bazuin hoort klinken, die oproept om waakzaam te zijn of zelfs om uit een diepe slaap wakker te worden, voordat het te laat is.”