Wie de achterliggende vier decennia overziet, constateert een duidelijke verschuiving. De eerste jaren waren de EO-Jongerendagen vooral samenkomsten die duidelijk een bezinnend karakter droegen. Er werden stevige toespraken gehouden, jongeren deden met elkaar aan Bijbelstudie, er waren moment voor meditatie en gebed. En al was er vanuit reformatorische hoek –terecht– kritiek op de inhoud van de toespraken, bij de organisatoren gold nog wel als uitgangspunt dat het gesproken woord naar aanleiding van een Bijbelgedeelte de hoofdschotel van het dagmenu was. De muziek diende ter ondersteuning; het spektakelwerk bleef beperkt.

Dat is nu, veertig jaar na de start, beslist anders. De godsdienstsocioloog Stoffels constateerde zaterdag in deze krant dat de samenkomst „spectaculair” is veranderd: inderdaad, van een toogdag naar een dag vol spektakel. De toespraken zijn tot een minimum gereduceerd. Het gaat vooral om daverende muziek, soms gespeeld door musici van wie de boodschap niet als christelijk herkenbaar is. Wie afgelopen zaterdag het gedreun van sommige muziekgroepen hoorde, zal zich hebben afgevraagd wat dit nog van doen heeft met een christelijke sfeer. Is het niet opvallend dat het NOS Journaal zaterdag sprak van het „christelijke Pinkpopfestival”?

Een belangrijk argument van de EO om deze dag te organiseren is dat hij vooral niet-kerkelijke jongeren met het christelijk geloof in aanraking wil brengen. De bewogenheid die hieruit spreekt, is positief. Ze is ook ten voorbeeld aan kerken die de moderne jeugd gemakkelijk de kerkdeuren laten passeren. Maar er zijn wel kanttekeningen te plaatsen. Er is namelijk een substantieel deel van de bezoekers dat kerkelijk is opgegroeid en juist door deze dag losgeweekt kan worden van hun eigen kerkelijke wortels. Is dat ook de bedoeling van de omroep? Bovendien is maar de vraag of de niet-christelijke jongeren deze dag bezoeken voor de muziek of voor het enkele woord ter overdenking. In elk geval is het tekenend als willekeurige bezoekers na afloop desgevraagd zeggen vooral genoten te hebben van de „gave muziek” en niemand van hen spreekt over „het goede woord.”

De in februari overleden Duitse theoloog Huntemann heeft in 1988 in een rede gewaarschuwd voor het verkondigen van het Evangelie met „allerlei kunsten.” „Wie denkt het Woord te moeten brengen door het te verpakken in sfeer, in muziek –soms gekopieerd van populaire bands–, in drama of elke andere eigentijds vorm, moet weten dat hij zich onnodig inspant om mensen werkelijk met het Woord te raken. Alleen het zuivere Woord van God draagt vrucht. Dat Woord moet het doen. Dat alleen.”