We waren zeer onthutst. En wat vreemd is: Ik weet nog precies weet welke nieuwslezer het voorlas. Zijn naam was Fred Emmer. Normaal heb ik daar helemaal geen interesse in. Ik was een jaar of 33 en ons dochtertje was nog maar een jaar of vier. Op haar schooltje was het het gesprek van de dag. De dag erop moest ik naar Duitsland. Ook daar kon men over niets anders spreken. Kennedy was jong, energiek en sprak duidelijke taal. Dat sprak iedereen aan, ook de Nederlanders. Hij was de man die ontspanning bracht in de verhouding met Rusland. Door hem moest Chroesjtsjov bakzeil halen in de Cuba-crisis. Met zijn dood was het net of iedere hoop op een oplossing de bodem in was geslagen. Een hartverscheurend moment kwam tijdens de begrafenis. Het zoontje van Kennedy, van een jaar op vijf, dat salueerde toen het affuit met de kist van zijn vader langs kwam rijden. Dat staat nog op mijn netvlies.”