Genoemde commentatoren bedoelden dit: was de SGP –generaliserend gesproken– decennialang een onbetekenend getuigenispartijtje dat grotendeels in de marge van de landspolitiek opereerde, vanaf 2010 ging de partij meer en meer ‘echte’ politiek bedrijven. Onder aanvoering van Van der Staaij concentreerde zij zich steeds sterker op wat aan het Binnenhof praktisch haalbaar is, omarmde zij de ”politiek van de kleine stapjes”, en richtte zij zich –meer dan vroeger– op het daadwerkelijk beïnvloeden van de Haagse besluitvorming, mede door het aangaan en onderhouden van intensieve (lobby)contacten met andere partijen.

Steeds meer een gewone politieke partij; dat beeld rijst ook op uit de recente gang van zaken rond de participatie van vrouwen in de SGP. Want wat verstaan mensen doorgaans onder de termen ”politiek” en ”politici”? Politici proberen de boel (in een land en in een partij) bij elkaar te houden, pogen het onverenigbare te verenigen en doen –om dat te bereiken– met enige regelmaat cryptische uitspraken. Politici lossen een probleem vaak op door een commissie in te stellen, door een kwestie voornamelijk procedureel te benaderen, door lastige kwesties op het bordje van lagere echelons te leggen en door zéér geleidelijk in een bepaalde richting te bewegen. Bij politici moet je goed letten op wat ze zeggen én op wat ze níét zeggen.

Een politicus die in deze werkwijze excelleerde, was voormalig CDA-leider Lubbers, de koorddansende premier met het wollige taalgebruik die met vernuftige constructies en elastische frasen elk maatschappelijk probleem, althans in theorie, kon tackelen.

Zó is de nieuwe SGP niet. Maar iets, iets van de eerder genoemde definitie van ”politiek” valt in het recente handelen van de partijtop rond de vrouwenkwestie wel degelijk terug te vinden. Het nemen van een besluit dat een innerlijke tegenstrijdigheid bevat, het leggen van bevoegdheden bij plaatselijke kiesverenigingen, en het becommentariëren van de kwestie Vlissingen in uitgebalanceerde bewoordingen; het lijkt allemaal verdacht veel op ”echte politiek”.

Sommige SGP-leden zullen die ontwikkeling betreuren. Het doorbreekt hun beeld van de SGP als een toch wel héél bijzondere groepering. Toch zit er niets anders op dan dit beeld bij te stellen. De SGP is bijzonder, jazeker, maar niet meer vanwege het feit dat er geen vrouwen in participeren, en ook niet meer vanwege het feit dat zij niet werkelijk politiek bedrijft. Haar blijvende bijzonderheid schuilt in het feit dat zij haar uitgangspunt neemt in de transcendente waarheid van het christelijk geloof.

Politiek is soms een beetje dubbelzinnig. Dat is bij seculiere partijen zo, dat is bij christelijke partijen zo, dat is bij de SGP zo. Neem nogmaals de kwestie Vlissingen. Enerzijds betreurt de partijtop het dat Lilian Janse afgelopen maandag door haar kiesvereniging tot lijsttrekker bij de komende gemeenteraadsverkiezingen is verkozen. Dat besluit bergt immers het risico in zich dat er in de partij opnieuw onrust ontstaat over de deelname van vrouwen aan politiek en bestuur.

Anderzijds zal Van der Staaij met de Vlissingse gang van zaken ook weer niet zó ongelukkig zijn. Twijfelden seculiere partijen tot nu nog sterk aan de praktische betekenis van de SGP-statutenwijziging van vorig jaar –is er nu wel écht ruimte voor vrouwen ontstaan?–, na afgelopen maandag kan de partijleider die scepsis eenvoudig pareren. „Ja hoor, vrouwen kunnen bij ons écht op lijsten komen. Kijk maar naar Vlissingen.”