In zijn preek ging de nieuwe aartsbisschop van Canterbury, Justin Welby, in op Mattheüs 14:27: „Zijt goedmoeds, Ik ben het, vreest niet.”

De nieuwe leider van de Anglicaanse Kerk riep zijn gehoor ertoe op om in gehoorzaamheid aan Christus het levenspad te bewandelen. Hij nam Petrus als voorbeeld, de discipel die het waagde om uit de vissersboot te stappen, Jezus tegemoet, Die op het water wandelde.

Welby stelde dat mensen geneigd zijn dergelijke wonderen te ontkennen. Maar in het Koninkrijk van God gaat alles anders dan in de wereld van het verstandelijk beredeneren, aldus de kerkleider. Petrus leerde dat en ging de boot uit, zijn Meester tegemoet. „Hij waagt de stap, met angst en beven. U kunt zich voorstellen dat ik op hem lijk op dit punt.”

De aartsbisschop onderstreepte het belang van een christelijke samenleving. „Er kan geen gerechtigheid of veiligheid of liefde zijn in onze gemeenschap als ze niet voortkomt uit onze wortels in Christus. Jezus roept dwars door de wind en de storm heen. Luister naar Zijn Woord.”

Die gehoorzaamheid eist 
God ook van de kerk, aldus Welby. „Een leven in gehoorzaamheid aan God verandert de kerk. En een kerk die gehoorzaamt aan God verandert de wereld.”

Er is „alle reden om optimistisch te zijn over de toekomst van het christelijke geloof in de wereld en in onze samenleving”, zei de aartsbisschop. „Dat 
optimisme komt niet uit ons voort, maar komt juist naar ons toe. Tegen ons en alle anderen zegt Jezus: „Zijt goedmoeds, Ik ben het, vreest niet.” Wij worden geroepen om uit de comfortzone te stappen van onze eigen tradities en afkomst. We moeten in de golven gaan staan en de hand van Christus grijpen.”

Nieuwe leider Anglicaanse Kerk ingehuldigd in kathedraal

CANTERBURY – Drie ferme stoten van de staf van aartsbisschop Justin Welby klinken op het hout. Dan zwaaien de metershoge toegangsdeuren van de kathedraal van Canterbury open. „Ik ben Justin, een dienaar van Christus.”

Geroezemoes vult de kathedraal van Canterbury, de hoofdstad van het ten oosten van Londen gelegen graafschap Kent. Orgelklanken worden overstemd. Een halfuur voor aanvang van de ”enthronement” (intronisatie) maken velen van de 2000 aanwezigen van de gelegenheid gebruik om de banden aan te halen.

Bouwen aan de onderlinge relaties is iets wat de Anglicaanse Kerk, met wereldwijd zo’n 80 miljoen leden, is nodig. Bij de inhuldiging van aartsbisschop Welby waren gisteren vertegenwoordigers aanwezig van zowel de liberale tak van de kerk –de Episcopale Kerk in de Verenigde Staten–, als de meest behoudende, zoals de Anglicaanse Kerk in het Afrikaanse land Burundi. Tussen de vleugels in de kerk botert het niet. Er zijn grote verschillen van inzicht, bijvoorbeeld over homoseksuelen in de kerkelijke ambten. Dat leidde in 2008 tot een breuk: een groep vertegenwoordigers van hoofdzakelijk Afrikaanse kerken meed de tienjaarlijkse bijeenkomst van bisschoppen.

Jongenskoor

Voordat de dienst in de duizend jaar oude kathedraal kan beginnen, komen in optocht allerlei kerkleiders en vertegenwoordigers van de overheid binnen. De opsomming van wie het allemaal zijn, neemt in de orde van dienst enkele pagina’s in beslag. Terwijl de processies voortschrijden, klinkt het ijle geluid van het jongenskoor, dat op de trappen voor het oksaal staat.

Dat de enthronement behoort tot wat in het Engelse kerkelijk jargon de ”great and special occasions” heten, blijkt uit de rijk versierde kledij van veel officials. Een on-Nederlands schouwspel dat nog het meest weg heeft van een historische optocht. Het onderstreept het feestelijke karakter van de intronisatie. De dienst is niet bedoeld om de nieuwe aartsbisschop te installeren. Dat gebeurde al op 
4 februari in St. Paul’s Cathedral in Londen. Tijdens de bijeenkomst in Canterbury staat het vieren centraal.

Een kerkelijk feest vieren is de Church of England wel toevertrouwd. Met beroemde jongenskoren, een bonte stoet aan kleurrijk uitgedoste geestelijken, oude gebruiken die in stand worden gehouden en niet te vergeten: de bediening van het Woord, de prediking.

De enthronement is van begin tot eind beschreven in de 44 pagina’s tellende liturgie. De plechtigheid is tot de minuut toe gepland, ruimte voor spontaniteit is er niet of nauwelijks. Toch zou Justin Welby zichzelf niet zijn als hij, een vertegenwoordiger van de missionair bewogen gemeenschap in de kerk, het protocol niet hier en daar zou loslaten. Spontaan verlaat hij bij binnenkomst de processie en praat nog even met de dame die, als onderdeel van de dienst, hem vroeg naar zijn motieven om de kerk te leiden.

De aartsbisschop voegde eigenhandig onderdelen toe aan de liturgie, zoals een ondervraging bij binnenkomst van de kathedraal. Ook koos hij ervoor om Ghanese dansers te laten optreden, ter herinnering aan de tijd dat hij in Afrika werkte als zakenman.

Het is diens schijnbare losheid waardoor Welby de juiste man op de juiste plaats is, zegt een van de aanwezigen. De zestiger, die als gids in Canterbury toeristen rondleidt, is er samen met zijn vrouw, vrijwilligster in de kathedraal. „Welby werkte vroeger in de olie-industrie. Bovendien heeft hij zitting in een adviescommissie voor de bankwereld. Zijn benaderbaarheid moet hij gebruiken. Welby zal mensen moeten verbinden, maar ook de koers moeten bepalen.”

Minutenlang applaus krijgt Welby als de vele formaliteiten zijn afgerond. Zo is er de eed van trouw aan de kerk en haar inzettingen, het vernieuwen van een oecumenische overeenkomst en het kussen van de uit de 6e eeuw daterende Canterbury Gospels, waarin Bijbelgedeelten zijn uitgebeeld.

Nadat hij op de Quirinetroon heeft plaatsgenomen, die het aartsbisdom van Canterbury symboliseert, neemt Welby plaats op de troon van St. Augustinus. De zetel in het koor van de kerk herinnert aan de allereerste aartsbisschop van Canterbury. Zodra deze weer bezet is, heeft de Anglicaanse Kerk weer een aardse leider.