Aan de telefoon stokt haar stem nog af en toe. Ze heeft het gevoel dat ze in een soort roes leeft. Anja en haar man Jaap, ouders van zeven kinderen, zijn weer terecht, nadat ze sinds zaterdagmiddag spoorloos waren.

Die middag vertrekt het paar in een Honda CRV richting Fernie, zo’n 160 kilometer ten westen van hun woonplaats Fort Macleod. Hun kinderen blijven thuis. Anja: „Niet ver van Fernie wilden we van de ene highway naar de andere via een afwijkende route door de bergen. De bergweg was prima begaanbaar en er lag nauwelijks tot geen sneeuw. Toen we wat verder de bergen in reden, kwam de wagen plotseling vast te zitten in een grote berg sneeuw. Alle pogingen om hem los te krijgen –uitgraven, automatten achter de wielen leggen, gas geven– strandden. Er zat niets anders op dan te gaan lopen.”

Anja en Jaap zien op de kaart dat de weg terug twee keer zo lang is als de route naar Fernie. „Teruglopen was geen optie. Om 18.45 uur zaterdagavond zijn we op weg gegaan naar Fernie. De kinderen konden we niet bellen. De mobiele telefoon had in de bergen geen bereik. Rond 21.00 uur werd het donker. Met behulp van een aansteker en lucifers probeerden we de kaart te lezen. Het werd steeds kouder. In een soort wazige toestand liepen we verder. We droegen geen bergschoenen, dus het lopen door de sneeuw ging erg moeizaam. Bovendien had mijn man pijnlijke knieën.”

Tot 4.00 uur ’s nachts lopen de twee door, maar dan stoppen ze. „We moesten blijven staan, want in de sneeuw zitten of liggen, zou leiden tot onderkoeling. We hebben elkaar vastgepakt om onszelf warm te houden. Op een wonderlijke manier wisten we ons gedragen door de Heere God. We hebben het als een wonder ervaren hoe dichtbij Hij was.”

Bij het ochtendgloren zondag keert het echtpaar om. Ze zien er geen heil in om het pad verder af te lopen. „Plotseling ontdekten we verderop een berghut. We hebben een raampje ingeslagen om binnen te komen. Er stond een hout­kachel, er lag brandhout en in de kastjes lag macaroni.”

In de berghut kan het echtpaar opwarmen, eten en uitrusten. Het brengt de nacht door in de hut. Maandag vindt Jaap een paar balken in een paardenstal en legt ze in de vorm van een SOS-teken in de sneeuw. „Toch wilden we niet in de hut blijven, want niemand zou ons daar kunnen vinden. We hebben samen heel veel gebeden, en we wisten dat ook vele anderen voor ons zouden bidden.”

Dinsdagochtend gebeurt er opnieuw een wonder. Jaap vindt in een doos een radio en een accu. „Op allerlei kanalen hebben we geprobeerd een noodsignaal uit te zenden. Totdat we plotseling een heldere stem hoorden. Het was een houthakker uit Galloway die onze oproep beantwoordde. We wisten de exacte locatie van de berghut niet aan te geven, maar konden via de radio wel uitleggen waar onze gestrande auto ongeveer zou staan. Een helikopter van de politie slaagde erin ons te lokaliseren.” Dinsdagmiddag 18.00 uur (afgelopen nacht, Nederlandse tijd) keert het echtpaar Ooster­wijk met de heli terug naar huis. Een warm onthaal wacht.

„We hebben door een wonder onze zeven kinderen weer in de armen mogen sluiten. God alleen de eer.”