Eind augustus. Tegen zevenen fietst Westerhuis (54) naar de sociale werkplaats Synergo in Oude Pekela. Net als iedere morgen. „We beginnen om halfacht, maar om zeven uur ben ik altijd aanwezig”, zegt de geboren en getogen Pekelaar.

Het is nog wat schemerig. Westerhuis kijkt achteloos naar rechts. In een glimp ziet hij in een vijver van Gemeentewerken een heuse krokodil liggen. Z’n kop op de kant. „Ik viel bijna van mijn fiets van schrik.”

Angst maakt zich van Westerhuis meester. „’k Schrok me werkelijk een hoedje”, bekent hij eerlijk. „Ik dacht: Slaap ik nog? Wat ik nu toch meemaak.” Westerhuis zet snel z’n fiets weg en roept een aantal collega’s. „Ik durfde eigenlijk niet terug te keren. Ik was best overstuur, ik stond te bibberen op m’n benen.” Voorzichtig nemen Westerhuis en z’n collega’s –gewapend met stokken– poolshoogte bij het 3,5 meter lange monster. „Hij lag roerloos.” De Groninger is op zijn hoede. „Krokodillen in de dierentuin kunnen ook uren stilliggen.”

De manschappen verzamelen alle moed en prikken de krokodil met een lange stok vanaf grote afstand in z’n zij. En nog eens. Het beest verroert echter geen vin. „We stonden klaar om weg te rennen. Angstig, hoor. Je weet niet wat je overkomt.”

De prikacties blijven echter zonder resultaat. Krokie reageert niet. „Langzaam word je wat driester”, vertelt Westerhuis. „Je durft voorzichtig wat harder te prikken.” Het eerste uur houdt niemand rekening met een grap. „Het zag er zeer levensecht uit”, zegt Westerhuis. „Een heel raar gezicht, zoiets maak je niet dagelijks mee.” De politie arriveert, het dorp loopt uit. „Je snapt niet waar die mensen ineens allemaal vandaan komen.”

De ontknoping is even mysterieus als ontluisterend. De krokodil blijkt dood te zijn. „Het was een échte. Niet zo’n rubberen.” Nader onderzoek leert dat het dier is „opgestopt”, zoals Westerhuis op z’n beste Gronings verklaart.

De politie geeft opdracht het opgezette beest ter plekke te vernietigen. „We mochten ’m niet houden.” Een vrachtwagen met grijper pakt de krokodil, buigt hem doormidden en gooit het beest in de laadbak.

Verslaggevers van radio, tv en kranten strijken neer in Oude Pekela. De beelden van de krokodil flitsen over Nederlandse, Duitse en Belgische tv-zenders. „Tjonge, wat een commotie”, verzucht de Groninger.

Westerhuis, 28 jaar werkzaam op de sociale werkplaats, moet bij zijn baas op het matje komen. Van zo veel commotie is zijn werkgever niet gediend. „Ja, sorry hoor. Ik ook niet. Dit overkomt je. Een nare ervaring.”

Het mysterie blijft onopgelost. De eigenaar houdt zich angstvallig stil. „Waarschijnlijk is het iemand geweest die van zijn krokodil af wilde en er niet zo gemakkelijk van af kon”, vermoedt Westerhuis. „We zijn er nooit achtergekomen waar dat beest vandaan kwam. Jammer, ik zou het graag willen weten.”

De krokodil heeft Westerhuis dagenlang in z’n greep. „Ik heb er niet wakker van gelegen, maar heb er wel voortdurend aan moeten denken.”

Collega’s noemen hem inmiddels spottend Crocodile Dundee, naar een gelijknamige tv-comedy. „Ik zit bij de muziek, overal waar ik kwam, werd ik erop aangesproken.” Als Westerhuis op een dag even bij het kanaal door het dorp staat te kijken, roept een passant: „Hé, ben je krokodillen aan het zoeken?”

Op zoek naar het verhaal achter opmerkelijke berichtjes van het afgelopen jaar. Vandaag deel 7 in een serie.