Dinsdag 18.00 uur/23.00 uur Nederlandse tijd. De lucht is strakblauw, maar de schaduwen worden nu snel langer in Copiapo. Op het kale berglandschap in het noorden van Chili is een compleet dorp uit de grond gestampt. Dit is ”Campemento Esperanza” – het Kamp van Hoop.

In een rode jas met het wapen van Chili stapt president Sebastian Pinera het terrein rond. Hij wil er hoe dan ook bij zijn als de eerste kompels boven komen.

18.30 uur/23.30 uur. In een van de gebouwen rond de mijn San José begint een oecumenische dienst om te bidden voor een geslaagde reddingsactie.

Zonder God zal het niet gaan vannacht, zo veel is wel duidelijk voor de redders. En trouwens ook voor de kompels zelf. „We zijn eigenlijk met zijn 34’en”, liet Jimmy Sanchez, met 18 jaar de jongste van de 33 gevangenmijnwerkers, gisteren per brief weten. „Want God heeft ons nooit in de steek gelaten hier beneden.”

19.10 uur/0.10 uur. Nu zou het moeten gebeuren, volgens het schema. Maar waar blijft hij nu, de eerste van de 33? Het zou toch wel aardig zijn als hij nog het daglicht kon zien.

Maar nee, een van de kranen deponeert nu pas de capsule waarmee het allemaal moet gebeuren. Fenix heet-ie, naar het mythologische dier dat uit zijn eigen as herboren wordt. De komende uren volgen als het goed is 33 van die geboortes vanuit de diepten der aarde.

Maar nu nog even niet: de president deelt mee dat het wat later wordt allemaal. Hij lijdt er niet onder en zet zich op een kuipstoeltje neer, grapjes makend met de reddingswerkers.

23.50 uur/4.50 uur. De verzengende hitte heeft plaatsgemaakt voor de kilte van de woestijnnacht. Op bijna 700 meter diepte –ja, ook dáár zijn camera’s– heerst spanning. En jawel, daar komt de capsule tevoorschijn uit de nauwe schacht. Een reddingswerker zit erin. Hij helpt de eerste kompel in de nauwe kooi. Dat wordt Florencio Avalos, 31 jaar.

Nu nog omhoog, twintig minuten. Dit zijn de enige momenten waar geen beelden van zijn. Het zou ook weinig uitmaken. De tocht door het gesteente moet, naast claustrofobisch, vooral pikdonker zijn.

0.12 uur/5.12 uur. Het verlossende moment: Florencio Avalos komt boven. Mét zonnebril tegen het licht – ook al is het nacht. Op zijn shirt prijkt de tekst ”Gracias Senor” – dank aan de Heere. En op zijn mouw staat ondubbelzinnig ”Jesus”. Een luid gejuich weerklinkt. Innige omhelzingen volgen: eerst met zijn vrouw en met andere familie, dan met de president.

Niet alleen de mensen rond de mijn, maar een hele natie haalt opgelucht adem en oogt dankbaar. „We kunnen ons allemaal trots voelen dat we Chileen zijn”, zegt president Pinera. Dat hij zelf trots is blijkt wel uit zijn glunderende gezicht. De reddingsoperatie is „zonder weerga in de geschiedenis”, zegt hij niet zonder bombast.

1.13 uur/6.13 uur. Nummer twee komt boven: Mario Sepulveda. De 40-jarige mijnwerker is gewoon zijn nuchtere zelf, ook na ruim twee maanden onder de grond. Terwijl hij wordt vastgesnoerd op een brancard, vraagt hij zijn vrouw: „Hoe is het met de hond?”

5.36 uur/10.36 uur. De zesde kompel stapt uit zijn kooi. Het applaus klinkt al iets minder lang. Het wordt dan ook een beetje monotoon: twintig minuten heen, twintig minuten om een nieuwe kompel goed en wel in de capsule te krijgen, twintig minuten terug. Eén kompel per uur. Dat betekent dat nummer 33 morgenmiddag boven moet kunnen zijn. Als alles goed gaat, voor alle duidelijkheid. Want garanties zijn er niet.

Wat níét monotoon wordt, zijn de momenten dat een kompel voor het eerst zijn familie weer ziet. Het valt nog mee hoe emotioneel de Chilenen worden, of maken de donkere zonnebrillen de tranen onzichtbaar in de Chileense nacht?

Camera’s zoomen in; honderdduizenden zitten aan hun beeldscherm gekluisterd. Dit is zelfs zonder tranen emo-tv in optima forma: een angstig avontuur met een goede afloop. En iedereen mag er van meesmullen.