Bloederige operatie na de Bijbelstudie
Te midden van allerlei taken die op mijn pad komen, zie ik er een aantal als wezenlijk voor mijn uitzending. Het gaat dan vooral om de kerkdiensten en om de Bijbelkringen, die hier twee keer per week gehouden worden.
Op een maandagavond heb ik een kring met drie jongeren. Een jonge vrouw uit de Gereformeerde Gemeenten, een jongen uit de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt en een jongen zonder kerkelijke achtergrond.
Drie jonge mensen in de leeftijd van 19 tot 21 jaar die meer vragen dan antwoorden hebben: Hoe weet je of de Bijbel wel waar is? Hoe om te gaan met alle verschillende godsdiensten? Er is zo veel verschil van mening onder christenen over de uitleg van de Bijbel – dan kun je toch nooit weten wat de betekenis is van een tekst? En waarom maken christenen zo veel ruzie dat ze in talloze kerken uiteengespat zijn?
Vragen die in Nederland berustend aan de kant worden gelegd, blijken hier rechtstreeks invloed te hebben op de geloofwaardigheid van het Evangelie.
Op woensdagavond zijn we in een andere samenstelling bijeen. We vormen een bont gezelschap: een Australische presbyteriaanse verpleegkundige, een niet-kerkelijke Nederlandse militair, een jongen uit de Protestantse Kerk in Nederland die momenteel vaak evangelisch kerkt, een Bosnische die oosters-orthodox is, een evangelische sergeant-majoor en ikzelf. De niet-kerkelijke militair vertelt dat hij op zoek is naar vrede in zijn geweten. Al pratend komen we terecht bij Romeinen 5:1, over de vrede met God. We bidden samen en drinken dan nog koffie.
Dan dringt de grimmige werkelijkheid van Afghanistan zich weer aan ons op. Ik krijg de gelegenheid om bij een operatie te zijn. We hebben hier een ziekenhuis op het kamp met een compleet operatieteam.
Een Afghaanse gedetineerde wordt binnengebracht terwijl de wacht, een Australische militair, voor de operatiekamer blijft staan. Normaal gesproken verblijft de patiënt in de gevangenis van de stad Tarin Kowt, maar voor de operatie is hij naar de militaire basis gehaald.
Het kan een verdachte zijn van een of ander strafbaar feit, maar het kan ook om een talibanstrijder gaan. De man heeft twee enorme wonden aan zijn linkerarm, veroorzaakt door kogels of een explosie. Ook heeft hij een flinke buikwond.
De operatiezusters gaan geroutineerd aan de slag. Een van de wonden wordt dichtgenaaid door de chirurg, die handig met twee pincetten de hechtnaald door de wondranden haalt. De andere zeer diepe wond wordt gevuld met een medische spons van zilverachtig materiaal, afgesloten met plastic folie, waarna er een vacuümpomp op aangesloten wordt.
De artsen en verpleegkundigen werken zich zonder blikken of blozen door de operatie heen. Ik krijg meer en meer waardering voor de zestig mannen en vrouwen die in het ziekenhuis op de basis werken. Zij merken van ons allemaal misschien nog wel het meest van de gevolgen van het conflict in Uruzgan.
Ds. P. L. D. Visser, krijgsmachtpredikant vanuit de Christelijke Gereformeerde Kerken, is eind juli uitgezonden naar Uruzgan. Regelmatig geeft hij een impressie van zijn verblijf.
