Ds. Hendrik Pieter Brandsma heeft iets van een zeeman. De 78-jarige emeritus predikant van de Christelijke Gereformeerde Kerken heeft zijn hele leven een voorkeur voor de zee gehouden. „Ik ben in Bunschoten-Spakenburg geboren en daarna heeft mijn vader, die ook predikant was, in Harderwijk gestaan. Het water heeft me altijd getrokken.”

De jubilaris werd in 1959 bevestigd als predikant in de christelijke gereformeerde kerk van Rozenburg. „Het was net tussen twee periodes in. De oorlog lag achter ons, maar de grote industrialisatie moest nog komen.”

Hij kijkt met genoegen terug op de tijd aan de Waterweg. „Ik had toen natuurlijk nog geen auto en deed al het pastoraat op de brommer. Vaak moest ik dan met de pont overvaren. Maar als het stormachtig weer was, vaarde de pont niet en moest ik met de brommer omrijden. Dan kwam ik helemaal verkleumd en doornat weer thuis aan.”

Pastoraat is een woord dat steeds weer terugkomt in zijn levensverhaal. „Ik preek nog steeds iedere zondag en zit voor het komende jaar ook weer helemaal vol. Dat is prachtig werk. Maar het pastoraat boeit me toch het meest. Dan kom je de mensen echt nabij. Vaak is iemand na een paar weken wel vergeten waar de preek op een bepaalde zondag over ging. Maar de pastorale begeleiding in een moeilijke levenssituatie vergeet je nooit.”

Toen ds. Brandsma de gemeente van Hilversum-Oost diende, begon de zending aan hem te trekken. De kerk beriep hem in 1967 als zendingspredikant voor Celebes in Indonesië. „Dat was wat hoor, om met je hele gezin te moeten verkassen. Maar ik durfde de roeping niet te weigeren en zo gingen we op het schip richting Celebes.” Hij aarzelt geen seconde als hij de 8,5 jaar in Indonesië een „hoogtepunt” in z’n leven noemt. „Ik werd predikant van een zusterkerk van de Christelijke Gereformeerde Kerken, met zo’n 200 gemeenten.” Ds. Brandsma werd een soort manusje van alles, zoals hij het zelf noemt. „Zo heb ik daar ook les gegeven op een Bijbelschool. In het kader van het afstuderen, gingen we dan met de kandidaten een maand lang het hele eiland over om in alle gemeenten kennis te maken. Ik voelde me een beetje vader van die jongens.”

De gemeenten in het vaderland bleven roepen en in 1976 nam ds. Brandsma een beroep aan naar Drachten en in 1981 verhuisde het gezin naar de andere kant van het land: Middelburg. „Goede tijden gehad in deze gemeenten. In Middelburg had ik zo’n 100 catechisanten en als ik er nu kom preken, zie ik de catechisanten van toen in de kerkenraadsbanken zitten. God blijft trouw.”

In 1987 werd hij beroepen in Amsterdam Nieuw-West. „Dat was voor 75 procent een beroep naar de gemeente daar en voor een kwart evangelisatie in de binnenstad. Werk onder de geestelijke schripbreukelingen. En dat was het slechtste werk niet, ook al sneed het me door de ziel als ik een begrafenis moest doen waarbij alleen de begrafenisondernemer aanwezig was. Dat niemand je mist, dat is toch vreselijk.”

Vanuit Amsterdam leidde de weg in 1992 naar Den Helder. Ook daar werd ds. Brandsma nog bevestigd door zijn vader. „Hij was toen 88 en ik mag wel zeggen dat hij mijn leven zeer heeft gestempeld. We waren thuis met z’n achten en mijn vader zei wel eens dat het al een wonder is als God één van de acht kinderen zou willen bekeren maar dat Hij ook groot genoeg is om ons alle acht bij Zich te houden. Op dit moment zijn we allemaal nog kerkelijk. Van God kun je niet groot genoeg denken.”