Tientallen jaren lang bleef de dood van de zes kinderen in nevelen gehuld. De aandacht ging vooral uit naar de ‘grote jongens’, zoals Hitler zelf en zijn opvolger dr. Joseph Goebbels. Nooit is er iemand gestraft voor deze kindermoord. Maar wel is er ooit gerechtelijk onderzoek gedaan, zo blijkt deze week uit het Duitse weekblad Der Spiegel.De film ”Der Untergang” vroeg in 2004 aandacht voor het kinderdrama. De hele wereld zag hoe een actrice als moeder Magda de zes kinderen een drankje gaf en de deur van de slaapkamer achter zich dicht trok. Helga (12), Hilde (11), Helmut (9), Holde (8), Hedda (6) en Heide (4) waren nu dood. De liefde voor de Führer was bij deze mensen zo groot dat ze zelf hun eigen kinderen eraan opofferden.

De filmmakers hadden de pretentie historisch correct te zijn. Toch is de moord op de kinderen volgens Der Spiegel anders verlopen, zoals zou blijken uit een strafdossier uit 1959.

Tot een paar weken voor het einde van de Tweede Wereldoorlog hadden de kinderen op hun boerderij ver van Berlijn nog met katten en honden gespeeld. Even verbleven ze nog in het appartement van hun ouders in Berlijn. Op 22 april verlieten ze dat. „Wij gaan naar Führer in zijn bunker”, zei de kleine Helmut tegen de bediende, „ga je mee?”

Recent vond een Duitse jurist in Münster een dossier over de SS-tandarts Helmut Kunz (1910-1976). In 1959 opende justitie een zaak tegen hem voor betrokkenheid bij de moord op de kinderen.

Hij was met Hitler de bunker in gegaan, zo blijkt uit het dossier. Eind april nam Magda Goebbels hem apart om „behulpzaam te zijn bij het doden” van de kinderen. „Ik heb dat afgewezen”, zei hij in zijn verhoor.

Moeder Magda liet het er niet bij zitten. Ze was een vrouw van statuur. Korte tijd later zei ze Kunz dat het doden van haar kinderen „niet meer slechts een wens” was maar een „direct bevel van Hitler.” Of hij de Führer er zelf nog over spreken wilde? Nee, dat hoefde Kunz niet.

De tandarts deed wel iets anders. Hij besloot zijn diensten aan te bieden bij de ziekenboeg in Hotel Adlon. Maar Magda Goebbels haalde hem terug. De Russen waren intussen tot op 400 meter genaderd.

De fanatiekelingen in de Hitlerbunker zouden zelfmoord plegen. Maar sommigen schrokken ervoor terug dat de kinderen hierin moesten worden meegesleept.

Iemand bood aan de kinderen mee te nemen bij een van de uitbraken. Maar het echtpaar was vastbesloten. „Mijn kinderen zullen liever sterven dan in schande en spot leven”, zei mevrouw Goebbels. De vader vreesde dat Stalin zijn spruiten naar Rusland zou voeren om communisten van hen te maken. „Neen, dan is het beter dat we hen meenemen.”

Dat Goebbels zelf zich tegen de dood van zijn kinderen zou hebben verzet –zoals bunker­telefonist Rochus Misch vorig jaar stelde in zijn boek ”De laatste getuige”– wordt in het strafdossier niet bevestigd.

Hitler schoot zich op 30 april door zijn hoofd. Zijn vrouw Eva Braun stierf aan zijn zijde. Het Derde Rijk was nu ten einde.

De volgende avond, op 1 mei, bereidde moeder Goebbels haar kinderen voor op een injectie. Het plan was ze met morfine te verdoven en ze daarna met blauwzuur (cyanide) te doden.

Ze liet Kunz achter in de slaapkamer. Deze diende ze allemaal een half cc morfine toe. Dit duurde „acht tot tien minuten”, aldus het dossier.

Zodra de kinderen waren ingedommeld, ging Magda met de blauwzuurcapsules de kamer in. Na een paar tellen stond ze echter weer buiten. „Dokter, ik kan het niet. U moet het doen”, snikte ze. „Ik kan het ook niet”, zei Kunz, die diende in het SS-doodskoppencommando. Daarop zei de moeder: „Haal dan dokter Stumpfegger.”

De vertrouwensarts van SS-leider Himmler werd geroepen en die deed zijn werk. Samen met Magda kwam hij de kamer uit. „Nu is alles voorbij”, zei ze.

Korte tijd later vonden de Russen de lichamen –waarvan Der Spiegel een foto publiceert– en constateerden vergiftiging. Vader en moeder Goebbels hadden zichzelf toen al van het leven beroofd en Stumpfegger was bij zijn vlucht door de Russen gedood.

Kunz verkeerde tien jaar in Russische krijgsgevangenschap. Toen hij in 1955 terugkwam, gold er al een amnestiewet voor mensen die bij het naziregime betrokken waren geweest. Ook was er immuniteit voor mensen die tijdens de ineenstorting van het Derde Rijk –tussen oktober ’44 en mei ’45– onder druk misdrijven hadden begaan. In West-Duitsland werd zodoende weinig meer gedaan om nazimisdadigers te vervolgen.

Toch kon Kunz het onderzoek naar de zes kindermoorden niet ontlopen. In 1956 zette een aanklager zijn tanden erin. Diverse getuigen werden gehoord. Kunz verklaarde dat hij de morfine had toegediend, maar dat Stumpfegger de vergiftiging had gedaan.

De aanklager beschuldigde hem in januari 1959 van „medeplichtigheid” bij de kindermoord. De magistraat betwijfelde dat hij onder druk was gezet, want Magda Goebbels had niet de positie bevelen te geven. Maar zelfs al had Hitler zelf hem de moord opgedragen, dan had hij dat moeten weigeren. „Het doden van de kinderen was niets anders dan een misdaad”, aldus de aanklager.

Toch zag het hof van Münster dat anders. Hij was „afhankelijk” en werd ontslagen van rechtsvervolging. In hoger beroep wees het hof in Hamm er drie maanden later op hoe bedreigend de situatie voor Kunz was geweest. Kortom, een noodtoestand.

Der Spiegel zegt dat het „nauwelijks verbazing” wekt dat de beide rechters –Gerhard Rose en Gerhard Ahlich– leden van de nazipartij waren geweest.

Tandarts Kunz hield tot zijn dood in 1976 een praktijk. Enkele jaren voor zijn sterven –in 1970– heeft de Russische geheime dienst KGB de resten van de zes kinderen Goebbels opgegraven, verpulverd en verbrand. Volgens een verslag van de geheime operatie is de as uitgestrooid in de Elbe.