Als de avond valt, wordt een berghelling verlicht met talloze lampen. Groepjes van vier tot acht militairen, de meeste in witte, beschermende kleding, dragen voortdurend zakken met lichamen de berghelling op. Om het werk te vergemakkelijken zijn er loopgraven in de berghelling gegraven. Nadat de lichamen zijn gedesinfecteerd en de weinige informatie die er over de dode bekend is, genoteerd is, worden ze in zittende houding begraven. Rouwende nabestaanden zijn maar mondjesmaat aanwezig. Het begraven gaat zakelijk, efficiënt en snel.

Het belangrijkste werk gebeurt op de plek waar een lichaam is gevonden, want daar proberen de teams het te identificeren. Er wordt een foto gemaakt en forensische specialisten nemen DNA-monsters. De lichamen worden vervolgens in zakken gedaan en genummerd voordat ze hangend aan twee draagstokken door vier militairen worden weggedragen.

Maar zelfs met 3000 manschappen, die dag en nacht niets anders doen dan lichamen ruimen, is het werk loodzwaar. „We slapen twee tot vier uur per dag”, zegt een soldaat die anoniem wil blijven omdat het leger niet met journalisten mag praten. Sommige soldaten doen een dutje op een grasveldje wanneer ze moeten wachten op de dragers. Aan hun lopen is te zien dat ze mannen zwaar vermoeid zijn. Maar voorlopig zijn ze nog niet klaar.

„Van de 16.000 inwoners van Yingxiu hebben we er 4000 begraven”, zegt Zhang Zhihong, een topambtenaar uit Wenchuan, de regio waar het epicentrum lag. „Meer dan 8800 slachtoffers worden nog vermist. Ze liggen onder het puin, maar vaak ook onder een dikke laag modder, als gevolg van de vele aardverschuivingen die hebben plaatsgevonden.”

Het zijn vooral deze aardverschuivingen die het vinden van lichamen zo moeilijk maken. „Veel verschuivingen zien er zo natuurlijk uit dat het niet te zien is dat er ooit mensen woonden, of dat er een weg lag. We moeten dan meter voor meter onderzoeken.”

Ook is het bergen van slachtoffers op zulke plekken buitengewoon lastig. Er kan geen gebruik worden gemaakt van gemotoriseerd transport, want wegen zijn er niet meer. Bergers moeten dus gevonden lichamen te voet over lange afstanden vervoeren. Soms worden helikopters ingezet, maar op de meeste plekken kunnen die niet landen.

Zelfs in het gemakkelijk te bereiken en dichtbebouwde centrum van het stadje kampen de bergers met problemen. „De meeste gebouwen zijn nog slechts een puinhoop, en wat nog overeind staat, is te wankel om te betreden”, zegt Zhang.

De drukkende hitte overdag maakt het werk extra zwaar. „Hoewel de ploegen de hele dag doorwerken, vindt het meeste bergingswerk gedurende de nacht plaats. Dan is het koeler”, zegt Zhang. Het verschil is met het blote oog te zien. Zodra de zon onder is en de temperatuur daalt, gaat het werktempo omhoog.

Vanwege de verwoesting zal het jaren duren voordat er van Yingxiu weer een leefbare stad is gemaakt. Werkploegen zijn inmiddels begonnen met het bouwen van noodwoningen, maar voor de overlevenden zijn er nog niet eens tenten. Ze wonen noodgedwongen in uit de puinhopen opgetrokken bouwsels van hout en plastic zeil.

Ook de stad Beichuan is volledig verwoest en alle inwoners zijn er geëvacueerd. Met deze stad hebben de autoriteiten andere plannen: de ruïnes blijven staan als monument voor de slachtoffers.