De eiken werden al in het voorjaar van 2005 geborgen van de Marlemontse plaat in het Verdronken Land van Saeftinghe. Dit gebeurde op verzoek van de Stichting Het Zeeuwse Landschap en de gemeente Hulst.

Van beide zogenaamde veeneiken werden monsters genomen om door jaarringenonderzoek de leeftijd van de bomen te kunnen vaststellen. Het onderzoek leverde echter geen resultaat op, omdat de jaarringen niet bleken te passen in de jaarringencurve zoals die voor Zeeland bekend was. Die ging terug tot het jaar 3643 voor Christus.

Het Zeeuwse Landschap wilde toch graag een indicatie van de ouderdom van de bomen, waarvan er nu een te zien is in het Bezoekerscentrum Verdronken Land van Saeftinghe te Emmadorp. De Stichting Cultureel Erfgoed Zeeland (SCEZ) liet een datering vaststellen via de zogeheten radioactieve koolstofmethode (C-14-methode) in het Centrum voor Isotopenonderzoek van de Rijksuniversiteit Groningen. Daar werd vastgesteld dat de eik tussen de 5700 en de 5550 jaar oud is.

Het zet de wetenschappers voor de vraag hoe de jaarringen van de oude boom kunnen afwijken van de tot nu toe bekende patronen in Zeeland. Mogelijk kwamen er andere klimatologische omstandigheden voor in Saeftinghe dan in Hoek, waar eerder oude bomen zijn aangetroffen.

De datering is slechts vastgesteld bij een van de twee geborgen eiken. De andere boom uit Saeftinghe, die volgens ringenonderzoek ongeveer gelijktijdig groeide met de nu gedateerde eik, wordt tentoongesteld in de tuin van het Landshuis te Hulst.