Maar de tijd dringt meer dan ooit. En dat is een fors understatement. Sinds de aanslagen van 7 oktober 2023 werd voor het leven van de gijzelaars gevreesd, gezien de reputatie van Hamas. Nu de wapenstilstand voorbij is, lijkt de hoop op terugkeer van levende ontvoerden met het uur af te nemen. De Palestijnse terreurbeweging heeft ook klip-en-klaar gezegd dat Israël met de hervatting van de vijandelijkheden hun doodvonnis heeft getekend.

Toch blijven hun families hoop koesteren. Door het organiseren van demonstraties om de regering onder druk te blijven zetten. Door bezoeken aan het Witte Huis en toespraken voor de Verenigde Naties. Ze moeten wel, want zonder hoop is alles verloren.

Ze weten zich gesteund door de Israëlische media, die elk op eigen wijze aandacht aan de gijzelaars blijven besteden. Door een teller bij te houden van het aantal dagen dat ze al in gevangenschap hebben doorgebracht. Door portretjes op de homepage van hun website. Of door het vertellen van hun verhaal, zoals dagblad Ha’aretz deed onder de kop ”Levenstekenen van onder de grond”.

Neem Alon Ohel. Hij werd in februari 24, ergens in de krochten van Gaza. Zijn broer Ronen had onlangs een ontmoeting met de parlementaire commissie voor buitenlandse zaken en defensie. In tegenstelling tot veel nogal tumultueuze ontmoetingen tussen familieleden en volksvertegenwoordigers, verliep dit gesprek opvallend rustig.

Want Ronen vroeg de Knessetleden alleen maar om hem diep in de ogen te kijken en daarna vijf minuten hun aandacht te schenken. Hij vertelde over de ontvoering van zijn broer. Maar ook over de verhalen van vrijgelaten gijzelaars die samen met Alon hadden vastgezeten. Die getuigden dat hij permanent vastgeketend is en dat zijn gezichtsvermogen achteruit is gegaan.

Broer van gijzelaar Alon vroeg de Knessetleden alleen maar om hem diep in de ogen te kijken

Vrijgelaten gijzelaars vertelden ook over de tweeling Gali en Ziv Berman. Ze werden op 7 oktober uit kibboets Kfar Aza ontvoerd en sindsdien gescheiden van elkaar vastgehouden in de Gazastrook. „Ik geloof niet dat de bevolking ermee in zal stemmen om (het onderhandelingsproces, red.) te stoppen”, zegt hun tante Maccabit Meyer. „Zeker niet als je de vrijgelaten gijzelaars ziet; mensen die we alleen op posters hebben gezien worden plotseling wezens van vlees en bloed. Zij zijn de helden, wij zijn slechts hun stem.”