„Er hangt een zwaard boven ons hoofd", zo sprak de Zuid-Indiase politicus M.K. Stalin bij een crisisvergadering die hij vorige week woensdag bijeen had geroepen. Volgens hem stuurt de regering van premier Narendra Modi aan op Noord-Indiase dominantie, zowel politiek als cultureel.

De aanleiding voor de vergadering in de stad Chennai, waar veertig regionale en nationale politieke partijen bij aanwezig waren, is een plan om het parlement te herinrichten. Hoognodig, vindt de regering. Het huidige parlement bestaat uit 543 zetels, een aantal dat sinds 1976 gelijk bleef, terwijl de bevolking sindsdien meer dan verdubbeld is. In 2023 werd een nieuw parlementsgebouw geopend, dat in de toekomst plaats kan bieden aan 888 parlementariërs.

Hoe de grenzen van de honderden nieuwe kiesdistricten worden afgebakend, dát is wat Stalin en de andere aanwezige politici vrezen. Gehint wordt namelijk dat dit op basis van bevolkingsaantallen zal zijn. De dichter bevolkte gebieden krijgen dan meer vertegenwoordigers in het parlement.

Succesvol bevolkingsbeleid

En laat de bevolking in het zuiden nou juist krimpen: het geboortecijfer ligt er al decennia onder de twee kinderen per vrouw. Dat in tegenstelling tot de grootste noordelijke deelstaten Bihar en Uttar Pradesh, waar de bevolking nog steeds toeneemt. Oftewel: het zuiden dreigt politiek gestraft te worden voor een succesvol bevolkingsbeleid. Dat is althans hoe Stalin het ziet.

De premier van de Tamil Nadu kreeg vorige week veel bijval in Chennai, de hoofdstad van de deelstaat. De vergadering stemde unaniem tegen het plan voor het opnieuw afbakenen van de kiesdistricten, wat in 2026 na een nieuwe volkstelling moet gebeuren.

Het zou een bedreiging zijn voor de federale structuur van India, menen zij. Niet alleen het aantal parlementszetels, ook federale budgetten worden verdeeld op basis van de bevolkingsgrootte per deelstaat.

Het zuiden biedt traditioneel veel tegenwicht aan noordelijke dominantie, en Stalin vreest dat dit moeilijker gaat worden met minder zetels en minder geld. Zijn partij, de DMK, stond aan de wieg van het zogenoemde dravidische regionalisme, met een anti-Hindi-taalbeweging als belangrijk speerpunt.

Na de onafhankelijkheid van de Britten in 1947 wilde de Indiase regering eigenlijk af van het Engels als officiële taal. Maar vanuit het zuiden was er zo veel verzet tegen het Hindi als alternatief voor nationaal gebruik, dat dit, ondanks een in de grondwet opgenomen deadline van 1965, nooit is ingevoerd.

Nu Modi met zijn hindoe-nationalistische politiek streeft naar een meer uniform India, vrezen Stalin en zijn aanhangers dat hun alsnog Hindi zal worden opgedrongen als verplicht vak in het onderwijs en communicatie door de overheid. Een vaak gehoorde leus binnen Modi's partij BJP is: ”Eén natie, één taal”.

De afgelopen week laaide het debat op vanwege de aankondiging een oud onderwijsbeleidsplan uit de kast te trekken, waarin staat welke regio's naast hun eigen taal en het Engels ook het Hindi moeten onderwijzen.

Wantrouwen

Betrokken ministers van de BJP ontkennen dat Hindi verplicht zal worden en dat het aanpassen van de kiesdistricten nadelig zal zijn voor Tamil Nadu, maar Stalin vertrouwt hen niet. Hij ziet de twee dreigingen als innig met elkaar verbonden. „Het gevecht tegen de afbakening is tegelijkertijd een gevecht vóór de rechten van Tamil Nadu", zei hij.

Er is een oproep gedaan aan andere zuidelijke staten om zich bij dit gevecht aan te sluiten.