Hoe erg de huidige crisis voor hen is, vroeg ik. Buiten loopt het tegen de 40 graden, binnen probeert een ventilator onze hoofden koel te houden. „Geregeld gebeurt het dat mijn ouders geen eten meer in huis hebben”, vertelt Luis. „Dan spring ik op mijn fiets en ga ik adressen langs om te vragen of er ergens wat rijst over is.” Luis heeft als bankmedewerker qua inkomen niet te klagen (zo’n 45 dollar per maand). Toch stijgen de prijzen ook hem boven het hoofd. Dan moet Dani met zijn 15 dollar per maand (hij is monteur bij een staatsautobedrijf) al helemaal krap bij kas zitten.

Dani herkent zich in wat Luis beschrijft. „Ook mijn vrouw en ik weten soms even niet meer hoe het verder moet”, zegt hij, om er direct aan toe te voegen: „Maar vaak stond er dan toch weer iemand op de stoep om wat te brengen.”

Dani is net als de twee anderen christen en bij hem is dat te horen, én te zien. „Jesus es el Camino, La Verdad y la Vida” (Jezus is de Weg, de Waarheid en het Leven) staat er pontificaal op zijn lichtblauwe T-shirt. In een land waar atheïstisch communisme de staatsreligie is, getuigt dat van moed. Om Dani tot zwijgen te brengen moeten agenten hem letterlijk de kleren van het lijf trekken...

Hij zegt veel geleerd te hebben van Augustinus, Luther en Calvijn. Vooral als het over Gods voorzienigheid gaat. „God zorgt voor ons en dát maakt dat we niet verbitterd raken.”

Christen-zijn heeft voordelen in deze tijd, is ook Marcus’ overtuiging. Hij volgt een opleiding tot sportleraar. Aan welke voordelen denkt hij? „De rust die God geeft en gemeenteleden die elkaar helpen.”

Er is ook een keerzijde, weten ze. Want veel baantjes die extra geld opleveren zijn vanwege het zondige karakter niet geschikt. Via Facebook meisjes bij westerlingen aan de man brengen bijvoorbeeld. In drugs handelen, of je verrijken op de zwarte markt. „Gaan wij niet doen”, zegt Dani. „Maar geloof het of niet: ik ben nog nooit zonder eten de nacht ingegaan.”

> rd.nl/doneren