We dienen velen van ons te bestraffen, die zo absoluut buiten de indruk van de dood leven. Wij houden, helaas, de algemene waarheden doorgaans voor toegestemd. Maar wat het behoorlijke gebruik of de toepassing daarvan in onze levenswijze aangaat, dan gedragen wij ons voor het merendeel alsof het onwaarheden waren. Wij leven als sterfelijke mensen, ten opzichte van ziekten, zwakheden en bekommeringen. Maar wij leven alsof wij onsterfelijk waren, ten opzichte van de gedachten die wij moesten hebben van de toekomende eeuw.

Laat ik u daarom eens in een verstandige droefheid doen stilstaan. Hoe vaak denkt u wel ernstig over uw sterven? Wanneer hebt u uw rekening en uw staat hierover metterdaad opgemaakt? Wanneer keerde u tot uw harten in om te zien hoe het met u, in uw sterven, gaan zou? Hoe dikwijls hebt u op deze wijze uw testament, om zo te spreken, gemaakt? En wanneer hebt u van de dingen van de wereld afscheid genomen en ze vaarwel gezegd en ze enigermate aan een kant gezet, zich ervan bewust dat de dood een uiteindelijke scheiding tussen u en hen zal maken? Let eens op deze weinige bewijzen waaraan u zien kunt dat u nog niet over uw dood en sterfelijkheid hebt gedacht. De domme gerustheid waarin wij gewoonlijk leven, en onze grote achteloosheid, zeggen duidelijk dat wij inderdaad niet over het sterven denken.

_James Durham,
predikant te Glasgow

(”De gelukzaligheid van de stervenden in de Heere”, 1735)_