De velden strekken zich uit onder een dunne deken wit. Op de sloten ligt een ijslaag, te broos om te betreden. Takken van bomen zijn versierd met een witte waas. Even lijkt het landschap op een verstild schilderij.

Even maar. Want al snel smelten de vlokken op het asfalt en druppelt dooiwater traag van de boomtakken. De sneeuw verliest haar ongerepte glans.

Fietsers laveren behoedzaam over glibberige paden, hun banden knarsend over het laagje winterwit. Kinderen haasten zich naar school, de handen gestoken in dikke wanten. Automobilisten krabben de laatste ijsresten van hun ruiten. Strooiwagens verspreiden het zout over de wegen.

Een bergingswagen hijst langzaam een auto uit een sloot. Twee mannen kijken zwijgend toe, de kraag hoog opgetrokken tegen de kou.

Op straat mengen sneeuw en pekel zich tot een papperige massa. Autobanden spatten natte vegen op de stoepen. Alleen op het gras en in de heggen houdt het wit nog even stand.

Dan smelten ook daar de vlokken weg. Langzaam keert het alledaagse terug.