Gezien hadden we de dieren eerlijk gezegd al. Zeker tien keer. Via WhatsApp werden we op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen rond de kleintjes. Foto’s van de puppy’s op de eerste dag, drinkend bij hun moeder, foto’s terwijl ze op hun rug in slaap waren gevallen. Foto’s van onder de rode lamp en eentje terwijl ze op schoot lagen. Erbij stond vaak zoiets als: Lief hè? En inderdaad, we konden het niet ontkennen.

Toen we er eenmaal de drempel over stapten, voelde ik de bui al hangen. Zeker toen er gezegd werd dat er nog puppy’s beschikbaar waren. Opeens keken smekende ogen eenzelfde kant op. „Maaaaaaaammmmm.”

Eerlijk gezegd had ik er al best eens over nagedacht of we niet toe waren aan gezinsuitbreiding. De lijst waarom níét is alleen nog altijd net iets langer dan die van waarom wél.

„Laten jullie het nog even weten?” was de boodschap toen we afscheid namen. En nu zitten we met een dilemma. Wel of geen puppy.  Of beter gezegd: we zitten met een universeler dilemma rond gevoel of verstand.

Psychologen debatteren al eeuwen over de vraag wat nu betere keuzes oplevert. Afgaan op je gevoel of toch maar je verstand de boventoon laten voeren? Beide hebben voordelen. En als je het vraagt aan mensen om je heen zal de ene helft „Je verstand natuurlijk” zeggen, en de andere heel duidelijk: „Afgaan op je gevoel, want je gevoel geeft onbewust signalen af, die je verstand negeert.”

Mijn man is meestal van het verstandelijk afvinken van voor- en nadelen. Ik ben eerder geneigd om m’n gevoel te volgen. Het aparte is dat de rollen nu omgedraaid lijken te zijn. Het liefst had hij zo’n klein bruin hoopje leven in z’n jaszak mee naar huis genomen. Ik kon het nog net voorkomen, met de woorden: „En de vakanties dan?” Wordt vervolgd.

_Mariska Dijkstra schrijft over het dagelijks leven. En meer. Soms met een knipoog. _