Ik weet het, deze voorstellen klinken absurd. Toch zijn al deze regio’s lang geleden geopperd als serieuze locaties voor een nieuwe Joodse staat. Al vóór de verschrikkingen van de Holocaust dachten beleidsmakers na over het vraagstuk van het Joods tehuis. Onder de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt werd het idee van Alaska geopperd, in 1939. En nog eerder, in 1903, suggereerden de Britten om een gedeelte van hun koloniën in wat nu Uganda aan de Joden toe te wijzen als nieuw thuisland. Zelfs de nazi’s waren voor zo’n soort plan te porren: het idee om Joden massaal te deporteren naar Madagaskar kwam uit hun koker in de beginjaren van de oorlog.

Zulke diepe banden tussen land en volk bestaan zelfs zonder Bijbelse beloften

Dat geen van deze voorstellen uiteindelijk werd uitgevoerd, is niet zo vreemd. De weerstand ertegen was te groot, vooral onder de Joden zelf. Er is Bijbels en historisch gezien maar één thuisland voor Joden, en dat is het gebied waar Israël nu is. Al die voorstellen voor een andere locatie doen stuk voor stuk geen recht aan de diepe verbondenheid tussen een volk en een land – een verbondenheid die zelfs blijft bestaan als dat volk lange tijd in ballingschap heeft verkeerd.

Zulke diepe banden tussen land en volk bestaan zelfs zonder Bijbelse beloften. Wie alle Nederlanders verplicht naar Frankrijk stuurt, zal zonder twijfel een oorlog ontketenen. Wie alle Amerikanen vanuit de Verenigde Staten naar Mexico wil deporteren, zal zo’n oorlog nog vele malen intenser en gewelddadiger maken – ook al wonen de Amerikanen daar nog helemaal niet zo lang.

Het is dus niet zo vreemd dat precies hetzelfde geldt voor de Palestijnen. Hoe kort of lang hun geschiedenis is, doet er daarbij niet zo veel toe. Het idee om ze uit Gaza te halen om ze er nooit meer terug te laten keren, lijkt op het papier van een zakenman misschien mooi, maar is compleet wereldvreemd.

Als ik tijdens mijn reizen iets heb geleerd is het dit: nooit, maar dan ook nooit, zullen Palestijnen afstand doen van hun geboortegrond, zelfs niet als ze elders een leventje in luxe kunnen krijgen. Wie dat denkt, heeft niet begrepen hoe een volk zich tot in al zijn vezels verbonden kan weten met het land waar het woont.

En precies dat is de tragiek van de inwoners van het Beloofde Land. Je zou hun Iemand wensen die van Joden en Palestijnen één volk kan maken door de tussenmuur die scheiding maakt af te breken.