Over de oplossing lijkt iedereen het eens: bouwen, bouwen, bouwen. Inmiddels is er een berekend tekort van 400.000 woningen en zijn er jaarlijks 100.000 nieuwe woningen nodig om dit in te lopen. Dat is al lastig genoeg door het ondoordringbare woud aan regels, het tekort aan bouwcapaciteit en de mogelijkheden voor bezwaren en rechtsgang. Maar zelfs al zou het lukken om deze aantallen gedurende meerdere jaren te halen, dan nog zou de woningnood hoog blijven door de taboes van de woningnood.

Vrijwel iedere politieke partij focust op de veilige kant van de aanpak: het woningaanbod

Woningnood ontstaat doordat vraag en aanbod niet in balans zijn. Vrijwel iedere politieke partij focust op de veilige kant van de aanpak: het aanbod. Dat moet omhoog: meer bouwen, waarvan twee derde betaalbaar, meer locaties, minder regels. Dat is allemaal nuttig om te doen en daarvoor doet de SGP ook voorstellen in het visiedocument ”Werk aan de woning”, dat ik vorige week overhandigde aan minister Keijzer.

Aan de vraagkant is het echter oorverdovend stil. Daar zijn de twee taboes van de woningmarkt. Onze bevolking groeit al jaren niet meer door ”eigen” aanwas maar door immigratie. Los van wat je daarvan vindt, is dit een enorme aanjager van de woningnood en het eerste taboe.

Stabiele relaties zijn belangrijk voor het welbevinden van mensen

Ik wil het nu vooral hebben over het tweede taboe: de relatiecrisis. Of eufemistischer gezegd: de huishoudensverdunning. In 2023 gingen bijna 30.000 stellen uit elkaar. Dat betekent in vrijwel alle gevallen dat één van de twee een nieuw huis nodig heeft. Daarnaast zijn er in Nederland volgens het CBS 700.000 mensen die wel een relatie hebben maar niet in hetzelfde huis wonen. Wiskundig gezien zou je zonder deze aantallen de opgelopen achterstand kunnen inlopen en per jaar niet 100.000 maar nog maar 70.000 woningen nodig hebben.

Natuurlijk is de werkelijkheid veel weerbarstiger. Achter de meeste relatiebreuken schuilen veel verdriet en menselijk leed. Maar dan nog blijft het opvallend hoe de luiken dichtgaan als dit in het politieke debat wordt ingebracht, zoals onlangs in het door de SGP gepresenteerde visiedocument met tien actiepunten. Dan hoor je: „Betutteling, en ja, misschien dat ze dat in een streng-christelijk milieu willen: dat mensen diep ongelukkig bij elkaar blijven.” Er ontstaat direct een lacherige sfeer en weg is het onderwerp. En dat is onterecht en een gemiste kans.

De overheid bemoeit zich met bijna alles in ons leven: je auto moet apk-gekeurd en verzekerd zijn, je bent verplicht verzekerd voor ziektekosten en je moet een gordel om in de auto. Allemaal logisch vanwege de veiligheid en gezondheid. Maar het gebeurt ook subtieler, door een belasting op suikerhoudende dranken en accijns op alcohol en tabak. Daar stuurt de overheid op het maken van gezonde keuzes.

Maar zodra je de waarde van een relatie benoemt en daar met overheidsbeleid positief op wilt ondersteunen, ruikt men spruitjesgeur. Stabiele relaties zijn belangrijk voor het welbevinden van mensen, dat tonen talloze wetenschappelijke studies aan. Ook de Bijbel zegt daar veel over. Het is God zelf Die het eerste huwelijk heeft gesloten, tussen Adam en Eva. Ook de effecten op kinderen zijn niet te negeren. Hun welbevinden en zelfs schoolprestaties gedijen er goed op. Elk jaar belanden duizenden kinderen in de jeugdhulp door problematische scheidingen.

Relatietherapie in het basispakket, een training voor stellen die hun eerste kind verwachten of een relatieloket in gemeenten zijn voorbeelden van positief relatiebeleid. Dat mogen mensen die vrijwillig werk willen maken van hun relatie verwachten van hun overheid. Dat is goed voor de hele samenleving.

Terug naar de woningnood: elke relatie die hiermee gered wordt, scheelt ook een woning. Past dat eigenlijk niet heel goed in de opdracht bouwen (van woningen) en bewaren (van relaties)…?

De auteur is lid van de Tweede Kamer voor de SGP.