Veel tijd voor een gesprek heeft Nira Sharabi niet, zegt ze maar vast. Want ze moet alweer naar een volgende protestbijeenkomst. Om de Israëlische regering er steeds weer op te wijzen dat ze alles moet doen om de resterende gijzelaars vrij te krijgen die de Palestijnse terreurbeweging bij de aanslagen van 7 oktober 2023 naar de Gazastrook ontvoerde.

Slechts even is ze daarom in haar nieuwe woonplaats kibboets Hatzerim, die ze eind vorig jaar verruilde voor een hotel aan de Dode Zee. Daar verbleef ze meer dan een jaar na de aanslagen. Haar huis in kibboets Be’eri is verwoest. In brand gestoken door Hamasterroristen tijdens die zwarte zaterdag. „Daarom voelt dit nog steeds niet als mijn echte thuis”, zegt ze. „Ook al omdat ik bijna al mijn persoonlijke bezittingen ben kwijtgeraakt.”

Natuurlijk was Nira Sharabi dolblij toen afgelopen week eindelijk de eerste gijzelaars werden vrijgelaten, als onderdeel van de overeenkomst tussen Israël en Hamas. „Ik kan niet beschrijven wat er door me heen ging toen ik de gezichten van die meiden zag. En ik was zo verheugd dat ze op hun voeten stonden, want het had veel erger kunnen zijn.”

Schaduw

Maar voor Sharabi persoonlijk hangt er nog altijd een schaduw over alle vreugde rond de vrijlating van de ontvoerden. Haar man Yossi werd op 7 oktober gekidnapt. Wekenlang koesterde ze hoop dat ze hem zou weerzien. Zeker nadat haar aanstaande schoonzoon –de Nederlandse Ofir Engel– na ruim vijftig dagen gevangenschap naar Israël terugkeerde. Die hoop werd nog sterker toen Hamas in januari vorig jaar een video vrijgaf waarop Yossi levend was te zien. Maar slechts enkele dagen later kwam het bericht dat hij niet meer in leven was.

„Elke nieuwe morgen herinnert me er sindsdien aan dat hij er niet meer is”, zegt de Israëlische. „Yossi regelde zo veel. Nu moet ik alles zelf doen. Ik ben heel dankbaar dat ik mijn drie dochters nog heb. Dat maakt het tegelijk dubbel. Ik moet er voor hen zijn en sterk zijn. Maar ik zit ook elke dag naast een lege stoel, met een gat in mijn hart. Het lijkt van de buitenkant dat ik mezelf in de hand heb, maar de praktijk is vaak anders.”

Hoewel haar echtgenoot niet meer in leven is, blijft Sharabi vechten voor de terugkeer van zijn lichaam. Zodat hij een begrafenis in Israël kan krijgen en het rouwproces een nieuwe periode kan ingaan. Dat zal mogelijk pas in een latere fase van de overeenkomst met Hamas gebeuren, maar daarover moeten nog onderhandelingen worden gevoerd.

Eén vraag

Eerst hoopt Sharabi haar zwager Eli terug te zien. Zijn naam staat op de lijst van 33 gijzelaars die in de eerste fase van de deal vrij moeten komen. Zijn vrouw en twee dochters werden op 7 oktober vermoord. Of hij zelf nog in leven is, weet ze niet. „We kregen vorig jaar signalen dat hij nog leeft. Maar sindsdien hebben we helaas niets meer gehoord.”

Dat vervult de Israëlische met vrees. „Ik wil dat hij terugkomt. Tot troost voor zijn moeder en zijn zussen, voor zijn broer en iedereen die er nog wél is. Maar ik geloof het pas als ik het zie. Want ik vertrouw Hamas voor geen cent. We hebben met een nietsontziende terreurorganisatie te maken, die al vijftien maanden alles manipuleert.”

Sharabi is ook bang dat de Israëlische regering de oorlog in de Gazastrook zal hervatten, mogelijk al na afloop van de eerste fase van de overeenkomst. „De druk van de rechtse partijen is heel hoog om de strijd voort te zetten. Zij zijn sowieso tegen elke deal met Hamas, vooral tegen vrijlating van zoveel Palestijnse gevangenen. Ik zou ze één vraag willen stellen: Hoe ver zou je gaan als jouw dochter in Gaza vastzat?”