De winterzon werpt zachte stralen over de grillige rotsformaties van de Negevwoestijn. De wildernis komt bij van een verzengende mediterrane zomer. De eerste regens van het seizoen leggen her en der een voorzichtig groen tapijt. Borden waarschuwen voor overstromingen en overstekende kamelen. Dat laatste lijkt waarschijnlijker, want in de bedoeïenenkampen langs de kant van de weg staan genoeg beesten die zich weinig van verkeersregels aantrekken. Maar ook plotselinge vloeden zijn hier geen uitzondering, getuigen de rood-wit geblokte palen die eerder bereikte waterhoogten aangeven.

Net voor Mitzpe Ramon, waar de enorme Ramonkrater in de woestijn begint, doemen de contouren van Bahad Echad –Trainingbasis Eén– op. Een uitgestrekt militair complex. Opgetrokken in woestijnkleuren, om de eenheid met het omringende landschap te bewaren. Sinds 1968 worden hier alle officieren van het Israëlische leger opgeleid – zowel mannen als vrouwen.

Een bezoek regelen aan deze locatie had nogal wat voeten in de aarde. De internationale persafdeling van het Israëlische leger had deze week de handen vol aan het vertrek van stafchef Herzi Halevy en de bevelhebber van het Zuidelijke Commando. Zij dienden hun ontslag in om hun verantwoordelijkheid te nemen voor het falen van de strijdkrachten rond de aanslagen van 7 oktober 2023.

De regels voor buitenlandse media die Israëlische militairen willen spreken zijn ook nog eens extra aangescherpt. Soldaten kunnen niet met hun volledige naam worden aangeduid en mogen ook niet herkenbaar in beeld worden gebracht. Dat heeft alles te maken met mogelijke vervolging wegens oorlogsmisdaden door het Internationaal Strafhof in Den Haag, dat vorig jaar al arrestatiebevelen tegen premier Benjamin Netanyahu en voormalig minister van Defensie Yoav Gallant uitvaardigde.

Oorlogsmodus

Het Israëlische leger is nog altijd in oorlogsmodus, ondanks het feit dat er sinds zondag een bestand met de Palestijnse terreurbeweging Hamas in de Gazastrook van kracht is. Daarom is de controle streng aan de poort van Bahad Echad. Na een uitgebreide check geeft de wacht groen licht.

Majoor S. (24) is de hele nacht in touw geweest, maar dat is haar niet aan te zien. „Om half zeven vanmorgen was ik hier terug op de basis”, vertelt ze in haar kantoor. „We hebben een mars van meer dan 20 kilometer afgelegd door de woestijn. Met volledige bepakking, lastige navigatie en diverse operationele opdrachten.”

S. is commandant van een eenheid van zo’n zeventig militairen, zowel mannen als vrouwen. Ze maken deel uit van het Bardelas Bataljon, dat verantwoordelijk is voor de veiligheid in de regio Arava, die zich uitstrekt van de Dode Zee tot de zuidelijke stad Eilat aan de Rode Zee.

Acht jaar geleden maakte S. alia (emigratie naar Israël) vanuit Europa. Die verhuizing betekende voor haar ook automatisch dienstplicht in het Israëlische leger. Het bleef echter niet bij de verplichte periode, maar de Joodse emigrant koos er bewust voor om de opleiding tot officier van een gevechtseenheid te volgen en beroepsmilitair te worden.

„Ik ben een echte zionist”, vertelt ze. „Juist omdat ik uit het buitenland kwam, wilde ik in het leger mijn beste beentje voorzetten. Dienst nemen bij een gevechtseenheid en het volgen van de officiersopleiding was mijn droom. Ik wil mijn land beschermen en zo goed mogelijk mijn verantwoordelijkheid nemen. Niet met een baantje in een kantoor, maar in het veld.”

Geheime opdrachten

Dat deed de majoor dan ook. Met talloze operaties langs de zuidelijke grenzen van Israël. Maar ook door het uitvoeren van missies in Gaza tijdens de huidige oorlog. Veel wil ze daar niet over kwijt. „Dat waren geheime opdrachten, dus daar kan ik niets over vertellen. Het was een bijzonder spannende tijd, maar ik ben nooit bang geweest.”

S. is er trots op dat ze als vrouw een gevechtseenheid leidt. „Vrouwen hebben vanaf de stichting van de staat Israël in 1948 een belangrijke rol in het leger gespeeld. Maar we hebben onze positie wel steeds moeten bevechten. Er zijn steeds meer functies opengesteld. Het feit dat ik commandant ben, bewijst dat vrouwen dit gewoon kunnen.”

Lees ook

Wrakken in Negevwoestijn zijn stille getuigen van nationaal trauma Israël

De Israëlische majoor voert het bevel over een eenheid die uit vrouwen en mannen bestaat. „De opleiding is gescheiden, want er zijn nu eenmaal fysieke verschillen tussen mannen en vrouwen. Maar in de praktijk doen we alles samen. De mannen zien dat wij ook sterk zijn en onze verantwoordelijkheid kunnen nemen. En ook privé vinden ze het nog steeds bijzonder dat een meisje van 24 met een geweer thuiskomt en leiding geeft aan zeventig mensen.”

Tijd om naar buiten te gaan. De Israëlische officier hijst haar bepakking om. Haar onafscheidelijke M4-geweer gaat op de rug, een tiental extra magazijnen munitie in een borstvest. Helm op en kniebeschermers aan. S. manoeuvreert een legerjeep behendig over de oneffen woestijngrond naar de stormbaan buiten de basis.

Stormbaan

„Een goede officier zorgt voor haar soldaten als een moeder”, zegt ze onderweg. „Je bent verantwoordelijk voor iedere militair in je eenheid. Je geeft alles voor ze. En het belangrijkste is dat je altijd voorop gaat en het voorbeeld geeft. Ook in gevechtssituaties. Dat is misschien wel een verschil met andere legers in de wereld, waar officieren op de achtergrond blijven en alleen bevelen geven. Hier laten we zien hoe het moet.”

Ook in fysiek opzicht. Want S. laat even zien hoe de stormbaan moet worden genomen. Over een reeks autobanden lopen, touwklimmen en rekstokken bedwingen. Maar het belangrijkste onderdeel van de officiersopleiding speelt zich in het hoofd af, benadrukt ze. „Negentig procent draait om mentaliteit. Als dat niet goed zit, kom je er niet.”

Terug op de basis is een groep rekruten bezig met het oefenen van de ceremonie waarmee ze de officiersopleiding binnenkort afsluiten. Helemaal vlekkeloos gaat het nog niet, getuigen de correcties van de leidinggevenden die via een megafoon instructies schreeuwen.