Je zou hem gerust de huilprofessor kunnen noemen. Weinig mensen weten namelijk meer over huilen dan Ad Vingerhoets (71), verbonden aan de Tilburg University. Waarom hem dat al zo’n 35 jaar fascineert? „Omdat bijna alle mensen er wel een mening over hebben, maar er toch veel misvattingen over bestaan.”

Wat gemiddeld genomen wel klopt, is dat mannen minder makkelijk over hun gevoel en emotie praten dan vrouwen. En dat heeft onder meer te maken met hun testosteronspiegel. Dat hormoon heeft een remmende werking op huilen en zet eerder aan tot agressie. Vandaar ook dat oudere mannen, van wie het testosterongehalte afneemt, sneller een traantje wegpinken.

Naast een biologische oorzaak is er de culturele. Het Westen leert mannen volgens Vingerhoets om flink te zijn. „Jongetjes die in tranen uitbarsten bij een verloren knikkerpotje worden vooral door hun leeftijdsgenoten als zwak gezien. De norm is dat je als man sterk moet zijn en dominantie moet tonen. Bij vrouwen is huilen meer geaccepteerd.”

„Vrouwen huilen gemiddeld vijf tot tien keer per twee maanden, mannen nul tot één keer”  - Ad Vingerhoets, huilprofessor

Dat verschil tussen de seksen valt grotendeels weg bij zeer intense emoties, zoals rouw, heimwee en liefdesverdriet: de drie situaties die huilen het sterkst uitlokken. „Maar bij meer alledaagse situaties, zoals een auto die niet start, een ruzie met een collega of een nare opmerking van een partner, zal de vrouw sneller in tranen zijn dan de man.” Dat is terug te zien in de cijfers. Waar vrouwen gemiddeld zo’n vijf tot tien keer per twee maanden vol schieten, doen mannen dat maar nul tot één keer.

Menig man heeft volgens Vingerhoets bovendien last van „angst voor verdriet”. „Ze zullen verdrietige situaties bewust willen mijden, om maar niet met die emotie in aanraking te komen. In extreme gevallen zal een man zijn terminale vriend niet willen bezoeken of een begrafenis liever overslaan.”

Vrouwen hebben daar een stuk minder last van, zegt Vingerhoets. „Ooit een man horen zeggen dat er vanavond een lekkere jankfilm op tv is?” Daarnaast kiezen vrouwen vaker voor beroepen waarbij ze blootgesteld worden aan emotionele gebeurtenissen, zoals de uitvaartbranche of de gezondheidszorg.

„Of huilen oplucht, hangt sterk af van hoe je in je vel zit en waarover je huilt”  - Ad Vingerhoets, huilprofessor

Dat het goed is om te praten over zoiets heftigs als een ernstige ziekte is volgens Vingerhoets overduidelijk. „Uit diverse onderzoeken onder reuma- en astmapatiënten is gebleken dat het praten of schrijven over hun situatie een positief effect had op hun welbevinden.” Maar praten is niet per se het enige dat helpt, benadrukt de deskundige. „Ook iets creatiefs doen kan helpen bij verwerken.”

Het beeld heerst dat een lekker potje huilen oplucht. Maar dat is volgens Vingerhoets een grote misvatting. „Het hangt er sterk van af hoe je in je vel zit en waarover je huilt.” Uit een onderzoek dat hij deed, kwam naar voren dat huilen slechts in 50 procent van de gevallen oplucht. „Het bleek dat mensen die huilen om een oncontroleerbare situatie, zoals een overlijden, eigenlijk nooit opluchting ervaren. Degenen die het het hardst nodig hebben, hebben er dus geen baat bij.”

Lees ook

Erik heeft uitgezaaide kanker en zit in een praatgroep: „Ik was kwetsbaar, maar wilde stoer zijn”