De gedachte is vreselijk, dat broeders hun harten overgeven aan de verharding. Wanneer in die tijd de tederheid van de liefde van de Zaligmaker wordt weerstaan, zal zij elke dag meer van haar nieuw­heid en kracht verliezen waarmee zij ons hart treft. De gewoonte om weerstand te bieden aan het Woord en de getuigenis van een ont­fermende God zal iedere dag meer de overhand krijgen. Het stenen hart zal iedere dag meer een hart van diamant worden. De driedubbele onbeschaamdheid van het ongeloof zal iedere dag sterker toenemen.

Ziet achterwaarts, broeders, gelijk velen van u kunnen doen, naar die tijden toen Christus en Zijn lijden voor uw zielen een levendig belang hadden. Blik terug naar het eerste sterfgeval in uw familie of naar de eerste maal dat u zich voorbereidde deel te nemen aan het heilig sacrament. Ontstonden er toen geen opwekkende en levendmakende gevoelens in uw borst, die u thans niet meer bezit? Had u niet de een of andere strijd met uw geweten, bijna eveneens alsof u de verzenen tegen de prikkels sloeg, met het verwerpen van Christus, toen u de te­derheid van de Tederste van u afwees? Maar u behield de overhand in die strijd, u smoorde elke verontrustende influistering, u onderdrukte elke aanval van benauwdheid en angst. De Geest worstelde met u, maar u bluste Zijn levendmakende invloed uit.

_Robert Murray M’Cheyne,
predikant te Dundee

(”Leerredenen”, 1862)_